Mijn ervaring met ayahuasca; alles over de retreat!

Een week geleden heb ik voor het eerst mee gedaan aan een ayahuasca ceremonie. In dit artikel vertel ik je meer over de voorbereidende dag tijdens de retreat en over de ceremonie zelf. Ik heb vanaf het moment dat ik vertrok in mijn notitieboekje geschreven wat ik dacht, voelde en ervaarde. Ik zal dit met je delen en waar nodig nog wat aanvullingen doen. Ik hoop dat je het leuk vindt om te lezen en er misschien wel iets aan hebt. Ik kan je in ieder geval alvast vertellen.. Het was zó anders dan ik had verwacht, maar ook echt heel erg mooi, intens, vermoeiend, liefdevol en ontroerend!

Donderdag

Daar gaan we dan! Ik heb afscheid genomen van mijn vriend, die nog even mee was gelopen naar het station, en stap de trein in. Ik voel me goed, heb er zin in! Eenmaal aangekomen bij het eerste overstap station , zoek ik een plekje in de trein. Het is ontzettend druk, dus ik eindig in de ruimte naast de coupés. Na even wachten blijkt al snel dat de trein niet kan vertrekken, op de borden staat dat we uit moeten stappen. In afwachting van meer informatie bleef ik nog even zitten. Uiteindelijk wordt er omgeroepen dat er een landelijke netwerk storing is waardoor geen enkele trein in Nederland kan rijden. Gelukkig blijft mijn stemming goed, hoe lang zou zoiets duren? Vast niet langer dan een uur! Ik wacht rustig af, het komt sowieso wel goed..

Uiteindelijk heb ik meer dan drieënhalf uur gewacht, als het niet langer is. Rond 21.00 kwam er eindelijk weer iets op de vertrekborden te staan en met goede hoop verzamelde iedereen zich weer bij de trein. Ik dacht even dat het niet meer zou gaan lukken, dat mijn vriend me op zou moeten komen halen. Ik voel me meteen weer vrolijk en heb kriebels in mijn buik. Ik heb zin om de groep te ontmoeten, en ook om te eten haha. Ik moet me natuurlijk nog steeds aan een vrij streng dieet houden, dus ik heb op het station alleen wat fruit en crackers gegeten. Het idee van een warme kom soep bij aankomst klinkt dus niet verkeerd. Vanochtend voelde ik me ook helemaal niet lekker, waarschijnlijk omdat ik veel te weinig had gegeten de afgelopen dagen. Gelukkig klaarde ik in de middag weer op, maar ik wilde sowieso voorkomen dat dit weer zou gebeuren.

Vrijdag

Jeetje.. Het is ondertussen een dag geleden dat ik heb geschreven, en wat een dag was het ook! Nadat ik eindelijk in de trein was gestapt en we vertrokken was het feest al snel weer afgelopen. Er werd omgeroepen dat we het volgende station niet in mochten omdat ie vol was. Het treinverkeer in heel Nederland was natuurlijk op hetzelfde moment weer op gang gekomen en nu was er dus te weinig plek voor de hoeveelheid treinen die er waren. We werden er op een tussenhalte uitgezet en wisten niet hoe lang we hier zouden moeten wachten. De trein waar we in zaten zou teruggaan naar het vertrekpunt. Op dit moment had ik dus twee keuzes, of ’s avonds laat op een random station wachten en geen idee of ik mijn bestemming nog wel zou bereiken.. Of ik keerde terug naar huis om het heel vroeg in de ochtend weer te proberen. Ik koos voor het laatste. Eenmaal thuis (na 5 uur onderweg te zijn geweest) was het na zo’n vermoeiende dag stiekem best fijn om gewoon weer bij mijn vriend in bed te kunnen kruipen. Ik moest vanochtend wel ontzettend vroeg op (rond 5 uur) om op tijd bij de retreat te kunnen zijn. Dit keer ging het over het algemeen gelukkig wel goed en om 9.30 kwam ik eindelijk aan bij de accommodatie waar het weekend zou plaatsvinden. Gelukkig maar! Ik dacht toch echt even: probeert het universum me nu te vertellen dat ik niet moet gaan? Het leek alsof alles me even heel erg moeilijk werd gemaakt. Maar ik ben blij dat ik er redelijk positief onder kon blijven. Na even zoeken vond ik de ruimte waar we zouden verblijven. Ik was net op tijd dus ik had vrijwel geen tijd om mijn spullen uit te pakken en te settelen, want we begonnen meteen met de eerste activiteit.

De openingscirkel

We zitten met zijn allen in een kring en er liggen rond een altaartje verschillende decks met kaarten. Er is een praatstok die rond gaat en iedereen deelt omstebeurt iets over zichzelf, het mag alles zijn wat in je opkomt. Veel mensen vertellen hoe ze zich voelen, sommigen vinden het spannend, anderen zijn kalm, ik heb het gevoel dat ik zoveel wil zeggen en ga echt van de hak op de tak wanneer ik de stok in mijn handen krijg. Ik voel me nog zo gehaast. Meteen na zo’n lange reis (en na de heftige dag ervoor) in een groep plaatsnemen waarvan je niemand nog hebt gezien of gesproken is best intens. Gelukkig weet ik ook dat het niet uitmaakt wat ik zeg, iedereen accepteert elkaar en elkaars gevoel. We zijn hier met elkaar en voor elkaar en dat voel je aan alles. Ook vertel ik wat ik voel bij de sharings van de groep, namelijk dat ik meteen de behoefte voel om anderen op hun gemak te stellen. Om ervoor te zorgen dat iedereen zich goed voelt, thuis voelt. En dat dit misschien een leerpunt van me is, dat ik niet altijd maar voor anderen hoef te zorgen.

De wandeling

We hebben een uur lang door de natuur gewandeld, ik op blote voeten, al hoefde dit niet persé. De wandeling was grotendeels in stilte en ondanks dat we in een grote rij liepen was het wel de bedoeling dat we ruimte tussen elkaar lieten om niet teveel in elkaars energieveld te lopen. In het begin was mijn aandacht op de omgeving gericht; op de geuren, de sensaties (hoe het lopen op de verschillende ondergronden voelde). Na een tijdje te hebben gelopen stopten de mensen voor mij ineens. Ze waren de rest van de groep verloren. (Iets wat ik alleen maar leuk vind, laat mij maar lekker verdwalen en mijn eigen pad vinden). Maar goed we wachtten gezamenlijk even op een van de begeleiders die achteraan liep en hij begeleide ons weer de juiste kant op. Ik merk dat ik het in die situaties heel lastig vind om niet lekker te gaan kletsen. Ik hou ervan om sociaal te zijn, mensen te leren kennen, te kunnen lachen. Best moeilijk dus zo’n stille wandeling haha.

Hoe langer we liepen hoe meer ik in mijn hoofd ging zitten. Dingen zoals verveling, vermoeidheid en honger passeerden de revue. En daarnaast was het idee van lekker aarden op mijn blote voeten veranderd in een soort mieren ontwijk-parcours.. Op sommige stukken moesten we door de mierennesten en bij elke stap zaten er weer 10 nieuwe aan mijn broekspijpen gekleefd. Soms beten ze me en ik ging van een rustgevende wandeling naar een soort zenuwachtig snelwandelen terwijl ik ondertussen de mieren van me af probeerde te vegen. Gelukkig kwamen we op een gegeven moment weer op een fijner pad en kon ik de rust weer wat meer terugvinden.

Ecstatic Dance

Meteen vanuit de wandeling konden we doorlopen naar de ruimte waar we de dag begonnen waren. We begonnen dit ritueel door met zijn allen in een cirkel elkaars handen vast te houden en in een draaiende beweging te dansen op de muziek. Ik werd hier echt heel vrolijk van. Ik had de hele dag al kriebelige energie in mijn lijf en dat kon er nu eindelijk uit. Ik keek hier eerder al naar uit, ik voel me er thuis in (meer dan in het stille wandelen haha). Ik ben iemand die graag energie geeft en deelt, ik wil kunnen lachen en verbinden met elkaar. Ik weet tegelijkertijd wel dat het niet altijd nodig is om te spreken, om te delen wat je denkt of voelt. Soms is het goed om even wat meer bij jezelf te blijven, dat is iets wat ik nog meer kan leren.. We hebben snel en vrolijk gedanst, maar ook langzaam en flowend. We dansten met elkaar, soms in duo’s en dan weer alleen. Toch ook best spannend allemaal, dansen met vreemde mensen kan best kwetsbaar en confronterend zijn. Helemaal als je tweetallen moet vormen en intiem moet dansen met de ander, elkaar in de ogen moet aankijken, elkaar echt kunt zien en bekijken zonder verder te praten.

Na het dansen deden we een ritueel waarbij we onszelf en elkaar energetisch reinigden. Dat klinkt misschien zweverig, maar het was echt heel erg mooi en fijn om te mogen doen en te ontvangen. We begonnen met het liefkozen van onszelf, dit deed je door jezelf te aaien, strelen. Zachtjes met je handen langs je voeten, naar je benen, over je buik en borst, door naar je armen en handen en uiteindelijk je gezicht. De volgorde maakte niet persé uit, het ging er meer om dat je elk deeltje van je lichaam de aandacht gaf. Alleen dit gedeelte vond ik al ontzettend ontroerend, ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Wanneer neem je nou zo liefdevol de tijd en streel je jezelf zo liefkozend? Hierna was het de bedoeling dat we dit met iemand uit de groep zouden doen. Ik was samen met een andere vrouw en zij mocht als eerste ontvangen. Ze voerde het ritueel uit bij zichzelf en tegelijkertijd streelde ik haar ook zachtjes. Het is echt mooi hoe fijn het is om helemaal in dienst te staan van de ander, om oprecht te willen helpen met het cleansen en liefkozen, om er voor de ander te zijn. Nadat de muziek afliep draaide ze zich om en gaven we elkaar een knuffel, ze had tranen in haar ogen. Nu was het tijd om de rollen om te draaien. Het was fijn om het gewoon helemaal toe te laten dat iemand zo voor je zorgt. Ik had het gevoel dat ik voor de volle honderd procent mocht zijn, voelen, denken wat ik wilde. Dat mijn emoties, wat ze ook waren, welkom waren. Ook ik kreeg tranen in mijn ogen en na afloop knuffelden we elkaar weer. Hoe bijzonder dat je zoiets moois met een vreemde kunt delen!

Eye-gazing

Voor degenen die zichzelf afvragen wat eye-gazing is; het is een soort ritueel waarbij je een ander voor een bepaalde tijd in de ogen aankijkt. Dat klinkt nog niet heel erg speciaal, maar wat het bijzondere eraan is, is dat je een hele open en oprechte verbinding met de ander aangaat. Iedereen ervaart eye-gazing op zijn of haar eigen manier, maar vaak komen er wel bepaalde emoties los. Je kunt het zien alsof je ziel zich met de ziel van de ander verbindt. Het kan een heel krachtig en intiem moment zijn en het wekt wederzijds vertrouwen op. Allemaal hele belangrijke dingen dus wanneer je met een groep mensen zo’n bijzonder weekend tegemoet gaat.

We stonden in twee kringen, je had een buitenste kring en een binnenste kring (waar ik in stond). Terwijl er muziek op stond keken we de persoon voor ons aan voor een aantal minuten, tot er werd gezegd dat de buitenste rij door moest schuiven. Het is heel interessant, want bij sommige mensen voelde ik meteen een hele sterke verbinding, werd ik emotioneel en voelde ik ontroering en liefde (ondanks dat de persoon voor me in principe een vreemde was), en bij anderen voelde ik een hele gesloten energie, hard en ietwat ongemakkelijk ook. Maar beiden is oké, je kunt nooit met iedereen matchen qua energie.

afsluiting ochtend

Met een einddans waarbij ik zowel verdriet als vreugde voelde, sloten we dit deel van de dag af. Alle onderdelen waren best wel spannend, het gebeurt niet elke dag dat je zulke intieme momenten met vreemden deelt. Maar met vertrouwen in het proces en door je gewoon over te geven aan alles wat voorbijkomt, merk je dat het eigenlijk allemaal zo moeilijk nog niet is. Het is jammer dat we tegenwoordig zo vervreemd zijn van échte verbinding en interesse in de ander. We leven zo langs elkaar heen, terwijl het prachtig is om dit soort momenten met elkaar te delen.

Bij dit alles denk ik trouwens wel veel aan mijn vriend, en dat ik dit soort rituelen en momenten ook wel met hem zou willen delen. Ik ben benieuwd wat dit kan doen met de manier waarop je elkaar ziet, wat je voor elkaar voelt. Ook ben ik super benieuwd naar een tantra workshop als hij daar voor open staat, daar moet ik binnenkort maar eens naar vragen haha!

Er was in de middag nog een vrijwillige Yin Yoga les, waar ik ook aan heb meegedaan. Een van de begeleidsters gaf een uur lang les en het was een van de fijnste lessen die ik tot nu toe heb gehad. Ik had best wel spierpijn en last van mijn rug, maar na de les was dat grotendeels weggetrokken. Weer even een reminder aan mezelf dat ik dit wel vaker mag doen.. Na de yoga hadden we even tijd voor onszelf, eindelijk tijd om mijn spullen uit te pakken!

ademwerk

Er stonden teiltjes en tissues klaar, waardoor ik me toch even afvroeg hoe heftig dit ging worden. Er werd ook naar gevraagd, maar de begeleiding zei dat die teiltjes vrijwel nooit worden gebruikt en dat ze er vooral voor de zekerheid stonden. Er werd gezegd dat het makkelijker is om wat dieper in jezelf te gaan als je een blinddoek om zou doen, dus dit heb ik gedaan.

Het ademalen gebeurde alleen door je mond, in een circulaire beweging (zonder pauzes doorademen), met de focus op de inademing en het ademen vanuit je buik. Ik heb wel een aantal keer een korte wim hof ademhalingsmethode gedaan van ongeveer 10 minuten, maar dit zouden we ongeveer een uur gaan doen. Wanneer je op deze snelle en heftige manier ademt kan je lichaam gaan tintelen, je kunt verstijven/verkrampen (stuiptrekkingen krijgen), je kunt je armen of benen niet meer voelen, maar er kan ook bijvoorbeeld ook een enorme emotionele ontlading vrijkomen. Gelukkig herkende ik wel veel van de lichamelijke sensaties die bij het ademwerk komen kijken en vond ik dit niet spannend. Ik kon me heel makkelijk overgeven en wilde eigenlijk nog wel een intensere ervaring.

In het begin dacht ik nog wel; hoe ga ik dit ooit een uur volhouden, maar uiteindelijk kom je in een ritme terecht en gaat het bijna als vanzelf. Ook dacht ik dat ik het heel storend zou vinden als mensen om me een heel heftig zouden reageren, maar ik kwam er al snel achter dat het juist heel prettig is om je mee te laten voeren op de energie van de groep. Ik heb het als erg fijn ervaren dat er zoveel mensen om me heen heftige emotionele ontladingen hadden, want daardoor kon ik me ook helemaal laten gaan. Ik merkte dat een soort jammerend, droog huilen (geen idee hoe ik het anders moet noemen) me goed deed. Het voelde bevrijdend en dus deed ik het af en toe. Op de momenten dat dit gebeurde kwamen er begeleiders langs om je te ondersteunen, te laten weten dat ze er waren en je aan te moedigen om het allemaal te laten gaan. En ook voelde het als natuurlijk om mijn lichaam te laten schudden, ik maakte bewegingen waarbij je normaal misschien zou denken; hier voel ik me ongemakkelijk bij. Maar dit had ik helemaal niet. Sowieso was ik niet degene met de meest intense en luidruchtige ervaring, misschien hielp dat ook mee haha. Soms had ik niet eens meer door dat ik nog bezig was met de oefening, dan werd ik ineens weer bewust van mezelf en het feit dat ik eigenlijk helemaal niet meer ademhaalde. Het voelt een beetje alsof je in slaap sukkelt, of ligt te dromen. Ik heb toen ook heel kort het gevoel gehad dat er visuals opkwamen, maar eigenlijk kan ik me erna niet veel meer herinneren. Volgens mij ben ik uiteindelijk best lang en diep in slaap gevallen.

Toen ik weer wakker werd had ik het koud, ik had veel gezweet en dat koelde nu enorm af. Tegelijkertijd was m’n gezicht aan het gloeien. Ik heb nog best wel een tijdje wazig gezien en voelde me heel rozig. a 5 a 10 minuutjes was ik ineens heel praterig en energiek, alsof ik in een soort after rush /piekmomentje zat. Na wat soep en een heerlijke douche ben ik lekker vroeg gaan slapen. Ik was deze ochtend zo vroeg opgestaan en het was al met al echt wel een heftige dag. Super spannend wel dat morgen DE dag is. De dag waarop ik voor het eerst ayahuasca ga doen..

Aangezien dit stuk al vrij langdradig is heb ik het opgesplitst in tweeën, je kunt verder lezen over mijn ervaring met ayahuasca en de ceremonie in het volgende artikel!