Mijn ervaring met ayahuasca; de ceremonie

Als je meer wil lezen over de voorbereidende dag tijdens de retreat waarbij ik rituelen heb gedaan zoals een stille blote voeten wandeling, ecstatic dance, eye-gazing en ademwerk, kun je eventueel eerst mijn vorige artikel; Mijn ervaring met ayahuasca, alles over de retreat en de ceremonie! lezen. Hieronder gaat dat stuk namelijk verder. Als je alleen nieuwsgierig bent naar mijn ervaring met de ayahuasca ceremonie zelf, dan kun je ook gewoon hier beginnen!

Zaterdag

Het is zover! Ceremonie dag. Ik vind het best spannend. Ik ga bij mezelf na wat ik dan precies zo spannend is.. Het is niet zo dat ik bang ben voor wat er gaat gebeuren, maar waarvoor dan wel? Ik voel me licht nerveus en in mijn lichaam een beetje kriebelig en trillerig. Dat laatste kan ook komen omdat ik zo’n lege maag heb. We mogen deze ochtend maar één glas water of een kop thee drinken. Ik ben benieuwd of ik veel zal moeten overgeven of niet. Ik vind het op zich niet erg als dat het geval is, ik hoop alleen dat ik op dat moment ook kan denken; dit gaat weer voorbij.

Ik kijk stiekem ook al een beetje uit naar het moment dat mijn vriend me op komt halen. Ik heb zin om met hem te kroelen en gewoon in zijn aanwezigheid te zijn. Ik voel nog niet echt de behoefte om te laten weten hoe mijn weekend tot nu toe is (ik had gezegd dat ik misschien zou bellen). Ik heb het gevoel dat ik misschien wel moet huilen als ik hem zie, geen idee waarom. Misschien gewoon uit liefde.

Waar ik ook benieuwd naar ben is of ik alleen maar in mezelf op een matje zal liggen trippen, of dat ik ook helder genoeg zal zijn om naar buiten te gaan of om even te wandelen of schrijven.. Ik heb echt geen idee! Ik wil eigenlijk gewoon beginnen haha, dan ben ik van die zenuwen af. Ik vraag me af of ik het hierna nog een keer zal willen doen en of ik het anderen aan zou raden?! Ik denk dat ik op zich niet enorm veel te helen heb. Groeien en helen kan natuurlijk altijd, maar ik heb niet persé het gevoel dat ik het nodig heb om een goed leven te kunnen leiden of om gelukkig te zijn. Ik denk dat helen ook kan via ceremonies en rituelen zonder plantmedicijn.. En toch zit ik hier haha! De enige manier om erachter te komen op wat voor manier de ayahuasca me kan helpen groeien is door het te proberen.

Mijn intenties

Ik heb van te voren intenties gezet voor mezelf en het mooie is dat ze heel goed aansloten bij de twee kaarten die ik heb getrokken op de eerste dag. Ik heb ze met korte woorden of zinnen gekoppeld aan de kaarten.

Wild woman: Ik wil vrij zijn, speels zijn, overgave, avontuur, oerkracht, vrouwelijke energie, verbinding, dansen, lachen, extase, vuur.

The creator: Creativiteit laten stromen, mijn eigen vuur laten ontbranden zodat ik vanuit mijn eigen kracht kan werken en denken, mensen met elkaar verbinden, coachen vanuit mijn oprechte zijn.

Ik ben vrij, ik ben de maker van mijn eigen geluk. Ik heb de kracht om anderen te begeleiden. Misschien is dat mijn levenspad.

Zondag

Jeetje.. Wat een ervaring! Het was zo anders dan ik me had voorgesteld. We zijn ondertussen een dag verder, ik had gister tijdens en na de ceremonie echt geen behoefte aan het opschrijven van mijn gedachten. De ceremonie begon om 9.30, alle matrasjes lagen nog in de zaal en ik koos hetzelfde plekje als tijdens de ademsessie. Ik lag een beetje achterin met zicht op de buitenplaats. De ruimte had super veel ramen, waardoor je heel fijn naar een stukje aansluitende natuur kon kijken.

Éen voor één kregen we een glas met het ayahuasca mengsel, de begeleiders deelden het uit en wensten ons omstebeurt een mooie reis. We begonnen de ceremonie met het eren van de plant. We hielden het glas boven ons hoofd en bedankten moeder ayahuasca. Wanneer je er klaar voor was mocht je het brouwsel drinken. Ik rook aan mjjn glas.. Sommige mensen dronken het in één keer op, ik ben niet zo goed in het wegtikken van een glas, dus ik nam meerdere kleine slokjes. De smaak was anders dan ik had verwacht. Het smaakte naar een soort bitter-zure over de datum slootwater koffie. Maar als ik dacht aan koffie dan vond ik het wel te doen haha.

Tijdens de coming up van het eerste glas dacht ik: is dit het nou? Het voelde een beetje als een lichte LSD trip en dat was natuurlijk niet waarvoor ik was gekomen. Ik wilde juist dieper gaan. In mijn hoofd vroeg ik de ayahuasca om me mee te voeren, ik nodigde haar uit om me te laten zien waar ik nog werk te doen heb, welke dingen nog geheeld moeten worden. Ik zat enorm in mijn hoofd. Ik was er sowieso nog heel erg bij, voelde me best helder. Al voor de begeleiders langskwamen zat ik ongeduldig te wachten tot ze me mijn tweede glas aan zouden bieden.

Het drinken van mijn tweede glas was een stuk smeriger dan de eerste keer. Ik was natuurlijk wel al onder invloed en lichtjes aan het trippen, en om dan zo’n bitter zurig goedje naar binnen te moeten werken is best naar. Als ik eraan terugdenk krijg ik nog steeds een beetje de kriebels. Maar goed, ik wilde meer voelen van de medicijnplant, dus met enige tegenzin heb ik het tweede glas ook opgedronken. Ik ging weer liggen, deed mijn blinddoek om (om zoveel mogelijk in mezelf te geraken) en wachtte af wat er zou komen. Ik weet niet hoe lang het duurde, tijdsbesef heb je niet meer op dit moment, maar na een tijdje werd het gevoel wat ik al had steeds sterker. Wel kon ik nog steeds heel erg bij mijn eigen gedachten. Ik had verwacht dat ik in een soort achtbaan terecht zou komen en allerlei visioenen en visuals zou krijgen, maar dit was eigenlijk helemaal niet het geval. Ik zou niet willen zeggen dat ik controle had, of mijn reis kon sturen. Maar ik was er wel nog heel erg bij en was me erg bewust van mijn eigen gedachten. Het voelde niet overdonderend.. Iets wat ik in het begin een beetje jammer vond, maar uiteindelijk maar gewoon heb geaccepteerd.

De gedachten die door mijn hoofd gingen tijdens mijn reis waren allemaal super positief. Ik voelde zo ontzettend veel geluk en liefde. Het was soms zoveel blijdschap en energie dat ik niet wist waar ik het laten moest, ik had het gevoel dat het door mijn lichaam heen gierde en ik meer geluk ervaarde dan ik hebben kon. Ik merkte ook dat ik af en toe huilde, dan voelde ik ineens tranen, maar ik voelde daar helemaal geen emotie bij. Grappig wel, want de avond ervoor tijdens het ademwerk was het eerder andersom. De ayahuasca brengt je waar je heen moet, vertelt je wat je moet horen.. En ik bedacht me dat ik waarschijnlijk al genoeg heling heb gehad en dat mijn boodschap is dat ik niet op zoek hoef naar mijn levenspad, dat ik hem al bewandel. Alles zit al in me, ik ben waar ik moet zijn, ik ben vrij, ik heb een fijn leven en ik ben zelf ook gewoon een heel mooi en fijn mens. Dat klinkt misschien gek om over jezelf te denken, maar dat voelde ik echt.

Ik zag ook een soort beelden voor me waarin ik mezelf zag rijden in mijn net gekochte campertje, in een jaren 60 vibe met allerlei warme bruin-oranje kleuren. Aan het genieten van het leven, haren in de wind, rijdend langs de kust met mijn vriend. Alles waar ik van heb gedroomd ligt gewoon al binnen handbereik. Ik dacht voor de ceremonie ook al dat ik geen medicijnplanten nodig zou hebben om een goed leven te leiden, maar nu werd dat gevoel eigenlijk bevestigd. Natuurlijk kan je als mens altijd groeien, altijd meer leren.. Maar ik ben daarin al goed op weg en moet gewoon het pad blijven volgen waar ik op zit.

Het was echt mooi om te ervaren hoe de begeleiders ons aanvoelden en verzorgden. Ze kwamen regelmatig langs met salie, kwamen even bij je te zitten, om je te aaien of strelen. Het voelde alsof de begeleiders een moederrol hadden over de groep. Ze zorgden voor iedereen op een hele liefdevolle manier. Op een gegeven moment kwam een van de vrouwen bij me, ik had mijn blinddoek nog om, maar ik voelde ineens twee handen op mijn benen. Ze vroeg me of ze mijn voeten aan mocht raken, en nou ben ik niet de grootste voetenliefhebber (ik laat heel weinig mensen ook aan mijn voeten zitten haha), maar dit keer voelde het eigenlijk heel natuurlijk om ‘ja’ te zeggen. Ze heeft me zo lang tot in de puntjes gemasseerd en het was echt ontroerend voor me dat iemand die jou niet kent de volledige aandacht, zorg en liefde voor je heeft zonder er iets voor terug te verwachten. Ik heb toen ook even een traantje gelaten omdat het echt een mooi moment was.

Iets wat me ook super blij maakte was wanneer de begeleiders langsliepen en je elkaars blik even vond en ze zo ontzettend lief en puur lachten. De gezichten bleven telkens voor een tijdje bij me hangen, ik kan ze me nu nog voorhalen! Ik voelde een enorme verbondenheid en zusterschap in de hele ruimte. Soms deed ik mijn ogen open en dan zag ik andere mensen uit de groep verzorgd worden door begeleiders, en doordat iedereen wit/licht gekleed was zag het er echt uit als een ritueel waarbij boselven (veel vrouwen hadden lange witte gewaden aan, en op de achtergrond kon je door de ramen de natuur zien) liefkozend voor de mensen zorgden haha. Het was echt een prachtig tafereel, maar moeilijk uit te leggen als je het zelf niet hebt gezien.

Soms zag ik mijn vrienden voorbijkomen in mijn gedachten, dat maakte me vrolijk. Ik heb ook heel veel aan mijn vriend gedacht, aan het moment dat ik hem weer ging zien en hem kon knuffelen. Ik had het gevoel dat mijn libido ook wat hoger was tijdens de reis, geen idee of meer mensen dat hebben ervaren.

Op het hoogtepunt van mijn trip dacht ik soms; ‘hoe kan ik ooit weer normaal nadenken’? Bijvoorbeeld het concept van binnen en buiten, daarvan dacht ik het bestaat eigenlijk helemaal niet. Het is ook maar iets wat wij mensen hebben verzonnen. Maar alles ís gewoon en ik bén gewoon. Dat is het enige wat echt is. Ik kon me niet voorstellen dat ik aan mijn vrienden uit kon leggen wat ik nu ervaarde, dacht en voelde. En hoe kon ik ooit weer normaal aan het werk gaan, hoe kon ik ooit weer functioneren in die andere (“de echte”) wereld? Soms moest ik huilen van geluk en dankbaarheid. Dankbaarheid voor deze reis, deze ervaring, mijn leven, mezelf.

Op een gegeven moment had ik ook af en toe wel zoiets van; nu is het wel genoeg hoor, ik weet het ondertussen wel. Alles is prima in mijn leven, opzich mag de reis nu wel voorbij zijn. Het is lastig om je echt voor te stellen als je het niet hebt ervaren, maar naast het feit dat het ontzettend positief was en gelukzalig, was het ook enorm zwaar en vermoeiend. Alles is zo enorm versterkt, heel veel meer dan met andere psychedelica. Je voelt je soms echt als een hulpeloze baby, de meeste mensen liggen in foetushouding op hun matrasje en ondertussen gebeurt er zoveel.. In je lichaam, in je hoofd, om je heen. Het voelde echt als een hele uitputtende trip.

Overgeven

Ik heb ook een moment gehad dat ik een beetje misselijk werd, niet super erg maar wel genoeg dat ik eigenlijk liever geen water wilde drinken omdat ik het gevoel had dat het erger zou worden. Ik heb het een tijdje tegengehouden, maar op een gegeven moment dacht ik wel; ik kan het beter gewoon laten gaan, zie het als een bevrijding. Van te voren had ik al gezegd dat ik het niet erg zou vinden om over te geven, maar als het dan zover is en je ligt met een hele groep mensen in een ruimte is het toch even iets waar je je overheen moet zetten. Toen ik eenmaal het bakje pakte en mijn haar in een knot had gedaan ging het eigenlijk als vanzelf. Ik kon het ook niet meer tegenhouden. Ik heb een paar flinke vlagen gehad en gelukkig was er meteen een begeleidster bij die me een schoon bakje gaf en me hielp met het afvegen van mijn mond. Het is gek.. je zou denken dat je je schaamt voor bijvoorbeeld de geluiden die je maakt tijdens het overgeven, maar eigenlijk kon het me helemaal niet schelen. Andersom vond ik het ook niet raar en vervelend als ik het bij anderen hoorde. Ik was echt heel blij dat ik me er letterlijk aan had overgegeven, want daarna was de misselijkheid meteen weg en kon ik weer terug naar mijn comfortabele reis. Ik heb uiteindelijk helemaal niet veel last gehad van mijn maag/darmen. Ik heb één keer geplast en dat was het. Dus het hoeft helemaal niet zo te zijn dat je lichaam alles eruit gooit tijdens een ceremonie. Maar ik weet wel van anderen dat zij dit in andere reizen wel hebben gehad. Het scheelt denk ik een hoop als je op tijd je dieet aanpast, niet teveel eet van te voren en veel soep eet in plaats van vast voedsel. Sidenote; toen ik na de ceremonie moest plassen rook het echt heel erg naar het ayahuasca mengsel (ik kreeg meteen weer de rillingen haha) Erg lekker was het niet, maar natuurlijk wel logisch dat je lichaam dat weer uitscheidt en gelukkig was het de dag erna ook weer weg.

Kind van de aarde

Ik zat eigenlijk ook al heel lang met het idee in mijn hoofd om naar buiten te gaan. Ik wilde heel graag met mijn blote voeten het gras aanraken. Buiten zag het er prachtig uit, de zon scheen en het groen van de bomen was extra fel. Maar de moeite die het zou kosten om op te staan en een begeleider mee te vragen hield me lang tegen. Ik probeerde wel om mijn ogen open te houden en een beetje “helder” te worden zodat ik later meer motivatie had om te gaan. Maar dit proces duurde erg lang. Ik raakte vaak weer afgeleid en was uiteindelijk een beetje aan het meebewegen op de muziek terwijl ik lag.. Toen ik een van de begeleidsters heel zwierig zag dansen moest ik breed glimlachen. Ze keek me aan en ze vroeg heel lief of ik wilde dansen.. ‘Ja ik denk het wel’, was mijn antwoord. Ze hielp me omhoog en ik probeerde een beetje te dansen. Het voelde erg fijn, maar ik merkte ook al heel snel hoe instabiel ik was. Ik kon bijna niet op mijn benen blijven staan. Toen hebben we nog een eventjes hand in hand gedanst tot de muziek stopte. Ik dacht meteen; óke dit is mijn kans om naar buiten te gaan, ik sta nu toch al! Ik zei een beetje onzeker dat ik dacht dat ik naar buiten wilde (tijdens de reis wist ik echt niks zeker, je voelt je een beetje een klein kind wat overal om moet vragen en niet zeker weet wat wel of niet kan).

Hand in hand liepen we naar buiten. Ik voelde meteen de behoefte om gehurkt te gaan zitten, dichterbij de grond en het gras. Ik voelde met mijn handen aan het gras, woelde erdoorheen. De begeleidster die mee was gegaan zei: Fijn he! En ik wilde zoveel zeggen, maar het enige wat eruit kwam was: Ja, ik ben echt aan het genieten. Uiteindelijk ben ik ik denk wel een uur lang in de foetushouding in het gras gaan liggen. Ik voelde me zo verbonden met de aarde. Dat voel ik me sowieso al, maar het voelde nu echt alsof ik een kind van de aarde was. Ik ben uiteindelijk best lang buiten geweest en op een gegeven moment kwam de begeleidster die mee was gelopen ook weer langs om te checken of ik het niet te koud kreeg. Ik vond het wel fijn dat ze me gewoon mijn eigen gang liet gaan, er niet de hele tijd bij bleef. Ik heb buiten nog even een vlaag van misselijkheid gevoeld, dus toen ben ik even naar twee begeleidsters gelopen die buiten zaten om te vragen of ik dan mijn teiltje moest halen of dat het buiten kon. Ik had geen idee wat gepast was. Gelukkig mocht ik van hen lekker buiten in de bosjes overgeven als ik dat wilde. Uiteindelijk lukte het niet, ging de misselijkheid weer over. En eventjes daarnaa ben ik weer lekker naar binnen gegaan.

Ik heb binnen waarschijnlijk nog urenlang een zelfde soort reis gehad als voordat ik naar buiten ging, gewoon heel vrolijk, lacherig, positief, maar ook vermoeiend. Af en toe was ik heerlijk aan het meegenieten met de groep en de begeleiders. Een blik van iemand uit de groep, een lach van de begeleider.. het maakte me vrolijk! Ik was uiteindelijk wel echt heel erg moe, en toen de ceremonie afgerond werd mocht je blijven liggen of je kon wat gaan eten of douchen. Ik dacht zelf dat ik heel kort was blijven liggen, maar toen ik opstond zag ik dat ik nog maar met drie anderen over was. Ik heb een beetje soep en een rijstewafel geprobeerd te eten, maar ik kreeg het echt nog niet naar binnen. Ik werd er lichtjes misselijk van. Douchen heb ik ook niet meer gedaan.. Ik had best wel hoofdpijn na de intense dag en ik ben zo snel mogelijk in bed gaan liggen. Ik heb uiteindelijk midden in de nacht nog een mandarijntje gegeten en zo veel mogelijk water gedronken in de hoop dat ik in de ochtend weer wat frisser was.

De afsluiting

We begonnen zondagochtend met een eind sharing. Iedereen deelde weer hoe ie zich voelde, of wat ze hadden ervaren. Het hoefde niet, je mocht weer delen wat je wilde. Dit was erg emotioneel, er was heel veel liefde voor elkaar voelbaar en begrip en interesse naar elkaar. Ik denk dat veel mensen wel een traantje hebben gelaten. Uiteindelijk was iedereen uit de groep dankbaar en blij dat ze mee hadden gedaan. En ook ontzettend dankbaar voor de begeleiding die ons super fijn hebben opgevangen.
Erna mochten we (voor mij voor het eerst in bijna twee weken) heerlijk ontbijten. Er waren broodjes, lekker beleg, sapjes, fruit. Het voelde een beetje als de samensmelting van expeditie robinson haha. Ik kon uiteindelijk helemaal niet veel eten, en een paar korrels hagelslag voelde al als een grote bonk chocola in mijn mond. Maar het was wel echt fijn om weer wat in je maag te hebben.

Rond 10.30 namen we afscheid van elkaar. Iets wat in sommige gevallen best emotioneel was. Het is zo bijzonder om met een groep mensen die je niet kent zo’n reis te maken, zoiets te ervaren, met elkaar te delen. Met sommige mensen voelde ik echt een sterke band, ondanks dat ik niet eens zeker wist wat hun namen waren. Echt een fijn gevoel dat je liefde kunt voelen voor een “vreemde” alleen maar door iemands energie.
Rond een uur of 11.00 werd ik opgehaald door mijn vriend, iets waar ik heel blij mee was. Ik had echt geen zin gehad om drie uur lang onderweg te zijn met het openbaar vervoer.. Het voelde aan de ene kant heel spannend en gek om mijn vriend weer te zien. Van te voren was ik bang dat ik me anders zou voelen en we daardoor misschien verder uit elkaar zouden komen te staan ofzo. Maar eigenlijk was ik er al snel achter gekomen dat dit niet het geval was. Mijn vriend zei op de terugweg hetzelfde te hebben gedacht haha. Ik vond het super fijn om hem weer te zien en we waren denk ik allebei erg blij dat ik gewoon nog steeds mijn normale ik was. Ook vrienden van me hadden verwacht dat ik misschien anders zou zijn, misschien anders tegen dingen aan zou kijken, anders zou praten. Maar eigenlijk ben ik gewoon heel erg mezef, alleen met meer rust en vertrouwen in mijn reis.

Ik hoop dat iemand die dit leest er iets aan heeft, wie weet omdat je zelf een ceremonie gaat doen. Of je misschien ook ooit ayahuasca hebt gedaan en dingen herkent. En als je nog vragen hebt (over wat dan ook), dingen waar ik het niet over heb gehad, kun je altijd contact opnemen met me via een email! Ik beantwoord het met alle liefde!