De laatste weken van onze reis zijn voor ons echt ellendig geweest.
We kregen voor de tweede keer deze reis autopech en in het begin ben je dan nog best relaxed. Dan denk je: we weten wat er gaat gebeuren en we maken er het beste van.
Je zet alles weer in beweging: sleepwagen regelen, taxi regelen (door corona mag je niet mee met de sleepwagen), belangrijke spullen inpakken etc.
Wanneer je met een kat reist, is het alleen wel extra vervelend. Zij moet nu voor de tweede keer langs de weg met ons wachten tot de taxi er is. Met langsrazende auto’s, wind etc. Daarna een taxi in waarvan de geur haar onbekend is. Allemaal factoren die voor stress zorgen.
Wij voelen ons dus extra rot a dat het wéér gebeurt. Maar we kunnen er weinig aan veranderen, dus daar gaan we maar weer.
Slechte communicatie en asociaal behandeld
De eerste sleepwagen die kwam was te klein, ondanks dat we duidelijk hadden gezegd hoe groot en zwaar de bus was (lekker bezig weer ANWB).
Na lang wachten kwam er een nieuwe.. We werden dit keer gesleept naar een garage in Toro die nog drie dagen dicht was vanwege de feestdagen. De vorige keer hadden we ook in het weekend pech, toen hebben we ons eigenlijk heel erg vermaakt tijdens het wachten. We zijn toen lekker gaan skaten en houtbewerken.
Dus we vonden het geen probleem, we konden in de bus slapen en we hadden zoiets van we maken er gewoon weer iets leuks van.
Maar de ochtend erna komt er ineens weer een sleepwagen die ons abrupt naar een andere garage kwam slepen. We hadden nog niets ontbeten, onze tanden nog niet gepoetst etc.
We werden al vastgemaakt voor we konden vragen wat het plan was.
Toen we het vroegen werd ons verteld dat we naar de Mercedes dealer in Zamora zouden gaan.
Wij wisten van niks, want de anwb had helemaal niets aan ons doorgeven.
Dus zonder dat we überhaupt na konden denken over wat we zelf graag wilden, waren we alweer onderweg.
Aangekomen bij de Mercedes dealer kregen we te horen dat we de bus uit moesten, dat de kat eventueel kon blijven zitten.
Maarja wat is dan het beste? Ik wist het echt niet.. in de bus voelt ze zich veilig, maar die monteurs zitten wel met de autodeur open en zijn telkens in de weer.. Maar ik kan moeilijk de hele dag met haar op de stoep gaan zitten. Ik koos ervoor om haar in de bus te laten, maar ik had er al snel spijt van.
Die monteurs gooiden de garagedeur dicht en ik voelde me mega machteloos omdat ik niet wist wat ik moest doen.
Vanaf het begin werden we al enorm asociaal behandeld. De sleutels werden uit Carlo’s handen gerukt en niemand wilde z’n best doen om via google translate aan ons uit te leggen hoe en wat. In noord spanje spreekt bijna niemand engels en ons spaans is gebrekkig, dus dat maakte de hele situatie ontzettend lastig.
Toen ging de garage ook nog eens dicht voor de siësta. Ik zei in t Spaans dat ik m’n kat uit de auto wilde halen, maar dat kon niet want alle alarmen zaten er al op. Weer zonder iets door te communiceren..
De manier waarop er met ons om werd gegaan was echt klote.
Zodra ze weer open gingen heb ik lillie gepakt en ben buiten gaan zitten met haar, wat brokjes en water. Ze zat voornamelijk in haar mandje, maar af en toe liet ik haar er even uit om een beetje rond te kunnen lopen.
Wat voelde dat als een opluchting.. het is niet ideaal, maar dan is ze ten minste gewoon bij mij!
Na een hele dag op de stoep te hebben gezeten was de bus gemaakt. We hebben ongeveer 8u buiten gewacht, gelukkig was het lekker weer.
Ik voelde me nog steeds ellendig na de stressvolle en vermoeiende dag, maar goed het zit er weer op..
wachten, wachten en nog eens wachten
We zijn naar een mooie camperplek in de buurt gereden om te overnachten. De dag erna zijn we nog geen vijf minuten aan het rijden of de auto valt weer uit.
Ik kon wel janken.
Maar ja, wat kan je verder? Dus wij weer de anwb bellen, het hele riedeltje opnieuw.
Dit keer konden we niet meteen naar de Mercedes dealer gesleept worden, want het was weer siësta…dus werden we gedropt op een industrieterrein in de buurt.
Er werd ons verteld dat we straks weer opnieuw een sleepwagen en taxi moesten regelen om alsnog bij de dealer te komen (die er 10 min vandaan was).
Wat een onzinnig gedoe allemaal.
Op dat industrieterrein komen we erachter dat we daar helemaal geen bereik hebben. Bellen lukte niet en mijn vriend had ook geen internet.
Gelukkig deed mijn internet het op de een of andere manier wel en hebben we via zijn ouders de anwb weten te bereiken. We waren ondertussen helemaal klaar met de dag dus spraken af om op het industrieterrein te overnachten in de bus en in de ochtend gesleept te worden.
Om 9u de dag erna werden we weer naar de dealer gebracht. We hadden een tas met spullen, de kattenbak en lillie in haar reismandje uit de bus gehaald voor t geval we naar een hotel moesten.
Car is naar binnen gegaan om alles voor de bus te regelen en ik bleef buiten met lillie, terwijl ik ondertussen een hotel probeerde te regelen.
Voor iemand die het al verschrikkelijk vindt om de huisarts te bellen, is telefonisch een hotel regelen (in het Spaans) echt een opgave.. Maar het was gelukt.
We konden pas in de middag inchecken en rond die tijd werd ons verteld dat de bus om 16.00 klaar zou zijn.
Dus we besloten om nog maar even de tijd uit te zitten (dit keer mochten we “gelukkig” wel binnen wachten, wat een service).
Na 16.00 werd er gezegd dat het nog één a twee uur duurde. En daarna weer. Uiteindelijk hebben we 10uur!!! Lang bij de dealer gezeten. Het enige wat ze hadden gedaan was drie kabeltjes vervangen.
We hadden echt het gevoel dat ze maling aan ons hadden en andere klanten voor lieten gaan, terwijl wij in de stress zaten te wachten..
Ze hebben een proefrit gedaan en de auto reed weer.. wij hadden er nog steeds helemaal geen vertrouwen in, omdat dit is hoe t de vorige keer ook ging. We hebben overnacht om de hoek van de garage, omdat we niet ver ervandaan durfden te rijden. De dag erna voelden we ons ellendig, zenuwachtig, misselijk.
Eigenlijk durfden we al niet meer te gaan rijden, maar ja blijven staan kan ook niet.
We startten de auto, laten hem lekker even warmdraaien.. we rijden weg.. en ja hoor, weer hetzelfde geluid en de auto die uitvalt. Het gevoel wat er dan door je lichaam gaat, is niet te omschrijven. Je weet dat je weer een ellendige dag tegemoet gaat en Lillie weer enorm veel stress zult moeten bezorgen.
Het vervelende is dat als je hem opnieuw start en langzaam rijdt, hij het soms gewoon doet. Het maakt het enorm lastig om het probleem te vinden. Eén voordeel: Dit keer konden we dus gelukkig wél langzaam en tegen het verkeer in (zodat we niet om hoefden te rijden) zelf naar de dealer rijden.
Een dure grap
Via een vertaler van de anwb heeft car weer geregeld dat ze er naar gaan kijken. Er wordt ons verteld dat we voor een week!! een hotel moeten zoeken.
Er zit een fout in het elektronisch systeem en het duurt even voor ze dat hebben vervangen. Ze gaan hem opsturen naar een specialist.. Mijn vriend heeft ondertussen al 400 euro uitgegeven aan vier kabels van de injectoren, die vervangen zijn. Dit nieuwe grapje zal 600 euro gaan kosten.
Het vervelende is dat mijn vriend te laat zijn anwb abbonement heeft afgesloten, dus ondanks dat hij betaald voor pechhulp in het buitenland, hotels, vervangend vervoer etc. heeft hij nul rechten. De anwb wil ons eigenlijk niet helpen vanwege de kleine lettertjes en we hebben “geluk” dat ze ons al die keren wilden slepen. We moeten dus alles eromheen zelf betalen en dat is een hele dure grap. We hebben alle opties bekeken en berekend qua kosten (ondertussen denken we erover na om hem naar Nederland te laten repratiëren, wat ongeveer 2000 euro kost) en we besluiten hem maar te laten maken, in de hoop dat ze nu wel goed de tijd nemen voor ons en de auto écht maken. Dus weer een taxi in en dit keer zo snel mogelijk naar een hotel.
Ondanks dat zo’n nieuwe, gek ruikende omgeving ook spannend is voor lillie, kunnen we nu wel even een paar dagen een soort van ontspannen en settelen. Even een beetje afstand doen van deze situatie. Wij voelden ons over alles mega schuldig tegenover Lil, dat ze telkens de bus in en uit, taxi in en uit moet. Dan weer op straat wachten, dan weer bij de garage.
We zitten er best wel een beetje doorheen en voelen ons machteloos. Het enige wat we kunnen doen is afwachten en hopen dat dit écht de laatste keer is.
We proberen bij alles wat we doen, het zo comfortabel mogelijk te maken voor haar. Zij is sowieso onze prioriteit.
Vanlife met een kat is super fijn en leuk en zonder deze pech was het echt prima geweest. Maar door deze hele situatie zou ik haar tijdens de volgende reis wel echt bij een vriendin laten. Dit wil je haar gewoon besparen.
Eindelijk gemaakt?
Na zeven dagen in een hotel en nog een taxiritje naar de dealer tussendoor, is de bus weer gemaakt. Het waren ineens toch de injectoren en deze zijn gereviseerd (1500 euro), maar wel logischer dan dat het aan de ECU lag. Wel gek want wij hadden de eerste keer bij de dealer al gevraagd of het de injectoren waren, maar zij zeiden dat ze in orde waren. Maar goed..
We zijn weer naar een zelfde plekje gereden om te overnachten en de dag erna gaan rijden. Mijn vriend had er geen vertrouwen in en voelde zich echt vreselijk achter het stuur, maar ik had op de een of andere manier wel het gevoel dat het dit keer goed zat..
Weten hoe onze terugreis verder verliep? Lees dan verder in de volgende blog!
Vrij Eigenwijs 