Lees hier het vervolg op mijn vorige blog waarin ik vertel over onze ellendige terugreis na drie hele mooie maanden op reis!
Zelfde liedje, andere dag
Uiteindelijk hebben we drie dagen gereden, steeds kleine stukjes van één a twee uur. Het ging goed, gelukkig! En langzaamaan begon ons vertrouwen in de bus weer te groeien.
Tot de vierde dag, na een uur rijden en een korte stop bij een benzinepomp, viel de auto wéér uit.Ik kon het bijna niet geloven, er is ook gewoon geen touw aan vast te knopen. De ene keer valt ie na 5 minuten uit en dan na 5 uur rijden pas.
Na twee uur wachten bij de pomp, werden we weer naar de Mercedes dealer gesleept (dit keer konden we gelukkig gewoon meerijden). We kwamen aan in het stadje Vitoria-Gasteiz en daar heb je allerlei verschillende afdelingen van mercedes-benz (de fabriek, de garage, kantoor etc.), opzich een goed teken.. Dat wekt toch meer vertrouwen dan de kleine onderbezette garage in Zamora. Na eerst bij de verkeerde locatie afgezet te worden, zijn we weer doorgereden naar de juiste locatie. De garage was alleen wel al dicht, dus werden we buiten het hek neergezet en moesten we de dag erna terugkomen.
Wij weer in de taxi naar een hotel en de ochtend erna rond 9u naar de dealer. We hebben uitgelegd dat we van de vorige dealer en garantie hebben gekregen dat de volgende reparatie kosteloos zou zijn (hier hebben we redelijk wat moeite voor gedaan). De medewerker gaf ons gelijk en ze zouden contact opnemen met de afdeling in Zamora. Na even wachten gaan ze zoals elke keer weer de bus uitlezen en proberen te achterhalen wat er mis is. We kozen er na een paar uur voor om naar het hotel te gaan.. We hebben al wel genoeg gewacht de afgelopen dagen dacht ik zo!
Alternatieven zoeken
Even een fast-forward; na 5 dagen vol met frustrerende belletjes en mails met vertalers, de dealer en de ANWB waren we nog geen steek verder. De communicatie en manier waarop we werden behandeld is ronduit belachelijk. Gelukkig hebben we uiteindelijk besloten contact op te nemen met het Nederlandse repratiëringbedrijf Jachttrans (aanrader) en Mercedes-Benz Nederland, en hiermee waren de contactmomenten echt een verademing. Het is echt ongelofelijk hoe groot het verschil is qua service in het buitenland en in Nederland zelf.
We zaten er na de afgelopen 3!! weken compleet doorheen en het enige wat we nog wilden was NU naar huis. We zijn aarzelend gaan kijken naar vliegtickets, maar hiervoor moest enorm veel geregeld worden. Ten eerste moesten we regelen dat de bus naar Nederland gesleept zou worden, hiervoor moesten we natuurlijk ook de bus rijklaar maken en alle waardevolle spullen zoals surfboards etc. goed vastmaken. Daarnaast moesten we een geverifieerde reismand voor Lillie aanschaffen, zodat ze mee mocht in de cabine.
Met je huisdier in het vliegtuig
Even tussendoor: ik vind het echt niet oké om zomaar je huisdier mee te nemen in het vliegtuig, de stress die het oplevert is iets wat je niet licht op moet vatten.. Maar op dit moment zagen we geen andere optie. Het was gewoon een levensgevaarlijke situatie met de bus, die telkens gemaakt lijkt, maar dan toch weer uitvalt.
Gelukkig mag je bij Transavia je huisdier nog meenemen in de cabine, want in het ruim dat had ik echt niet gedaan. Ik zag al helemaal voor me hoe Lillie het na die vlucht had begeven en ik haar dood in haar mandje aan zou treffen. Ik wordt alweer naar als ik eraan denk.
Maar goed, een mandje dus.. Ik heb zo’n 35 minuten heen en 35 minuten terug gelopen naar een winkelcentrum waar ze een geschikt mandje zouden hebben. Er zijn een heleboel eisen verbonden aan zo’n mandje, waaronder de afmetingen. Na met drie verschillende medewerkers te hebben gesproken (in Spaans en gebrekkig Engels) lukte het dan toch eindelijk om duidelijk te maken wat ik nodig had. Alleen was het enige wat ik kon vinden een reismandje dat eigenlijk net te groot was. Dat leverde mij natuurlijk al enorm veel zenuwen op, want wat als ik bij het vliegveld niet door mocht? Maar goed, ik had niet zoveel keus en dus kocht ik hem maar gewoon.
Corona gezeik
Tijdens onze reis hebben we eigenlijk weinig last gehad van de hele corona situatie. Hierdoor hadden we helemaal niet nagedacht over het hebben van een corona reisbewijs.. Het is dat mijn vriend ermee kwam, anders was ik het oprecht vergeten. Wij zijn allebei niet gevaccineerd en daarom moesten we dus een test doen.
Op zich niet erg, maar toen ik een afspraak probeerde te maken kwam ik erachter dat je op het vliegveld bij Bilbao alleen ’s ochtends een snelle antigeentest kon doen. Wij vlogen om 21.00 ’s avonds pas. Ik heb nog gebeld om het te checken, maar vanaf een uur of 13.00 was de testservice gesloten. Normaal gesproken zou ik zeggen ik wacht wel gewoon zo lang op het vliegveld, jammer dan! Maar met een kat kan dat gewoonweg niet. Ze is oncomfortabel waardoor ze niet drinkt en eet, heeft daar geen kattenbak en het is gewoon een hele lange stressvolle zit. Terwijl als we zo laat mogelijk gaan, dat allemaal tot een minimum gebracht wordt.
Dus we moesten op zoek naar een testservice in Vitoria-Gasteiz. Er was er welgeteld één en telkens als we belden kregen we geen gehoor. Toen heb ik in het Spaans een mail gestuurd en gelukkig werkte dat uiteindelijk. Je moet natuurlijk ook rekening houden met het feit dat ie na 24 uur niet meer geldig is en dus hadden we maar één mogelijkheid; de ochtend waarop we gingen vliegen. Dus nu was het hopen dat de pech ons niet nóg verder zou achtervolgen en we ineens positief zouden testen!
Gelukkig ging dat allemaal goed en kregen we een aantal uur na de test onze negatieve testuitslagen, waarna we nog even konden chillen, om vervolgens naar het vliegveld te gaan.
De vliegreis met Lillie
Pfff wat een gestress.. vliegen met je kat! Ik wilde alles zo goed mogelijk voor haar regelen en overal zo snel mogelijk doorheen, dus ik had me tot in de puntjes voorbereid. Maar als je uiteindelijk op dat vliegveld bent, gaat alles natuurlijk anders haha. Ik had sowieso al best lang niet meer gevlogen dus ik had geen idee meer hoe het allemaal werkte. Achja, gelukkig kwamen we overal doorheen zonder problemen. Ik zal in een andere (korte) blog wat meer vertellen over waar je op moet letten als je met je huisdier in de cabine wil vliegen.
De vlucht zelf is denk ik een van de meest verschrikkelijke twee uur uit m’n leven. Lillie bleef “rustig” en gaf geen kik, maar ik stond doodsangsten uit. Ik mocht haar niet op schoot houden, ze mocht alleen bij mijn voeten staan (in haar reismandje). Omdat ik haar wilde laten weten dat ik bij haar was en ze veilig was, heb ik de hele reis (Ja écht de hele reis) dubbelgevouwen gezeten om haar te kunnen aaien. Ik heb in lange tijd niet zoveel rugpijn gehad, maar ik wilde haar gewoon niet loslaten. Mijn vriend aaide me af en toe over m’n rug, maar hij ging ook helemaal slecht van de stress dus erg veel had ik niet aan hem op dat moment haha.
We waren de hele weg zo bang dat ze het niet zou overleven van de stress.. Ik weet niet of ik ooit nog een vliegreis op een positieve manier kan ervaren. Als je zo laag bij de grond zit de hele vlucht, voel en hoor je pas wat een geschud en gerammel er allemaal wordt veroorzaakt. Elk beetje turbulentie voelde alsof we neer gingen storten.. Gelukkig is alles “goed” gegaan en hebben we het allemaal overleefd! Maar ik zou dit echt noooit meer van mijn leven doen.
Opluchting
Eindelijk op Nederlandse bodem! We werden opgehaald door twee hele lieve vrienden, waarbij we ook een tijdje hebben gecrasht tot ik mijn eigen camper weer uit de stalling had gehaald. Het was super lief dat we daar een weekje mochten overnachten, maar het is toch veel fijner om lekker in je eigen comfortabele bubbeltje te kunnen leven.
De bus van mijn vriend is ondertussen ook in Nederland aangekomen (ongeveer 2 weken na ons vertrek) met alle spullen nog intact! Hij rijdt weer en mijn vriend is hem nu weer een beetje verder aan het ombouwen.
Wij zijn erg blij dat we weer veilig thuis zijn en we gewoon lekker in onze eigen taal kunnen communiceren haha. Maar eerlijk is eerlijk, nu we uit alle ellende zijn, kijken we er ook alweer naar uit om komende winter gewoon weer op reis te gaan! We zullen waarschijnlijk samen een kleinere bus aanschaffen en onze beide campers verkopen. Misschien voor sommigen gek, maar wij hadden zelfs in de grote bus het idee dat we overbodige ruimte hadden haha.
Ach ja, ieder zo zijn eigen ding! We gaan binnenkort ook in een klein studio’tje wonen, dus dan is een grote bus natuurlijk ook niet persé nodig. Zolang we in onze nieuwe bus kunnen staan en we een aantal maanden op reis kunnen zonder ons opgesloten te voelen, zijn wij tevreden! Tot zo ver onze pech, vanaf nu hopelijk alleen nog maar vrolijke blogs! 🙂
Een leuke tip voor iedereen die geïnteresseerd is in vanlife is het Vanlife Magazine. Hierin vind je inspirerende verhalen van mensen die in een bus wonen of reizen, diepgaande gesprekken, handige tips en nog veel meer! Ik vind het vooral erg leuk om verhalen te lezen van mensen die ik heb leren kennen via de online camper community. Maar ook voor iemand die nog aan het begin van zijn of haar avontuur staat is het erg inspirerend, motiverend en leerzaam!
Vrij Eigenwijs 