Alleen op reis

Hoe ga je om met eenzaamheid tijdens het reizen?

Dit is een vraag die ik even geleden kreeg van iemand. Op dat moment was ik anderhalve maand alleen onderweg en toen kon ik daar niet echt antwoord op geven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel lang geen eenzaamheid heb gevoeld, ik ben dan ook niet heel vaak alleen geweest. Zelfs nu, weer bijna twee maanden verder, zijn er maar enkele dagen geweest dat ik niet omringd was door mensen.

Wanneer je alleen reist maak je toch veel sneller contact met medereizigers. Je bent ten eerste meer benaderbaar dan wanneer je als stel reist, maar ook heb je zelf veel meer de behoefte om uit je comfortzone te stappen en mensen aan te spreken. Ergens moet je wel, als je connecties aan wil gaan onderweg.

Het komt zeker niet altijd voor dat je een fijne plek vindt waar je lekker met je stoeltje buiten mag zitten (kampeergedrag mag vertonen) en kunt connecten met leeftijdsgenoten. Dus als dit wel het geval is probeer ik daar optimaal van te genieten.

Sinds ik online ben gaan werken heb ik ook veel meer like-minded mensen leren kennen en ben ik toch ook een beetje in de online vanlife community terecht gekomen. Ik spreek andere van-dwellers met regelmaat en zo komt het er ook wel eens van dat je met iemand afspreekt in het zuiden. Super leuk om mensen in het echt te ontmoeten die je voor je gevoel al een beetje kent.

Lang verhaal kort; ik heb me dus vrij weinig alleen gevoeld en ik heb relatief gezien veel contact met andere avonturiers. Maar er zijn ondertussen zeker ook momenten die ik als complex heb ervaren. Momenten waarop ik me onzeker voelde of toch stiekem een beetje alleen.

Uit je comfort zone

Ik heb een tijdje terug Duitse vrienden gemaakt en ben best lang (drie weken ongeveer) met ze opgetrokken. We hebben op meerdere camperplekken gestaan en het was super gezellig. Maar toch heb ik me in die weken soms ook alleen gevoeld. Bijvoorbeeld op momenten dat er alleen maar Duits gesproken werd. De Duitsers staan er een beetje om bekend dat ze niet graag Engels spreken, ze krijgen dit veel minder mee vanuit hun scholing. En als jij de enige Nederlander in de groep bent, en ook wel een woordje Duits kunt verstaan, zullen ze niet snel de moeite doen om alles in het Engels uit te leggen.

Op zo’n moment is het echt een les om hiermee om te gaan. Om om te kunnen gaan met je eigen ongemak en onzekerheid, om je daarover heen te zetten en gewoon alsnog bij de groep te gaan zitten, om te vragen wat bepaalde dingen betekenen en comfortabel te zijn met het oncomfortabele. Voor mij best een grote les, omdat ik nooit iemand tot last wil zijn en niet teveel ruimte in wil nemen. Je vraagt je af of het niet vervelend voor ze is als jij er (als buitenstaander) bij bent, omdat ze zich dan aan moeten passen.

Zelf ben ik ook heel erg iemand die ervoor wil zorgen dat een ander zich op zijn gemak voelt binnen een groep en als je dit dus niet altijd meteen ontvangt kan dat wennen zijn. Ik heb echt bewust uit mijn comfortzone moeten stappen, omdat ik me niet wilde laten tegenhouden door angst of onzekerheid.

Gelukkig leerde ik deze vrienden steeds een beetje meer kennen en ben ik best close met sommige mensen uit de groep geworden. Ik kijk er ook heel erg naar uit een deel van die vrienden weer tegen te komen in Portugal, omdat het ondertussen super vertrouwd voelt! Zo zie je maar weer dat het goed is om niet altijd naar je angst te luisteren en gewoon even door het ongemak heen te gaan.

Afscheid nemen & alleen zijn

Een ander moment waarop ik me niet zozeer eenzaam heb gevoeld, maar waarbij ik wel écht weer even moest wennen aan het alleen zijn is de week nadat ik afscheid had genomen van die vriendengroep.

Als je drie weken lang omringd bent door mensen is het ten eerste best lastig om gedag te moeten zeggen. Je weet niet of je deze mensen, soms echte nieuwe vrienden ooit weer zult tegenkomen. Daarnaast is het zo fijn om in zo’n onbekende omgeving, met een redelijk (emotioneel) turbulente levensstijl, een gevoel van bekendheid en comfort te hebben. Sommige mensen voelen echt een beetje als een stukje van “thuis” en het is zo mooi om alle ervaringen met die mensen te kunnen delen.

Maar er is een tijd van komen en gaan en ik geloof ook heel erg dat het goed is om op een bepaald moment afscheid te nemen. Om niet alleen maar ergens te blijven hangen omdat het gemakkelijk is en omdat het vertrouwd voelt. Want wanneer je weer alleen op pad gaat opent dit hele andere deuren, je ervaart andere dingen, ontmoet nieuwe mensen en je weet nooit waar die weer toe zullen leiden.

Dat wil niet zeggen dat dat afscheid niet zwaar is. Het moment dat ik achter het stuur kruip, op weg naar mijn volgende bestemming moet ik vaak even huilen. Je vraagt je af of je toch niet nog heel even had moeten blijven. Hoe lang het gaat duren voor je weer nieuwe mensen ontmoet, of dat überhaupt wel gaat gebeuren. Gelukkig maakt dit gevoel vaak al snel plaats voor nieuwsgierigheid en spanning. De thrill van het onbekende. Het vertrouwen dat alles vanzelf komt (ook die mooie nieuwe avonturen en mensen).

Alle tijd van de wereld & geen plan

De afgelopen week voelde ik me een beetje verloren of doelloos. Ik heb voor het eerst in een lange tijd geen plan of doel. Het maakt niet zoveel uit wat ik doe en ik voel ook niet persé een roep om naar een bepaalde bestemming te gaan.

Ik was twee weken geleden ziek en vorige week ongesteld. Een mooi recept voor een emotionele tijd haha. Ik heb die week best veel in bed gelegen, ik had heel weinig energie om iets te ondernemen en had vooral behoefte aan digitaal contact met verschillende vrienden. Ik merk dat ik een beetje in die passieve modus ben blijven hangen, en dat is helemaal oké, voor een tijdje.. Maar ik voel echt dat het nu weer tijd wordt voor actie, onderneming, ontdekken en nieuwe energie haha.

Ik heb ook weer nieuwe vrienden gemaakt waar ik af en toe mee chill (veel sneller dan verwacht haha). Ik heb eerst iemand gemeet die ik van Instagram ken en een paar dagen geleden een leuk stel ontmoet. Dit keer zijn het allemaal Nederlanders, dus dat is ook weer even heerlijk simpel. Maar na dit weekend ga ik waarschijnlijk weer verder, ik heb het gevoel een beetje stil te staan en na een week op dezelfde plek word ik een beetje onrustig!

Lief zijn voor jezelf

Zoals altijd dwaal ik weer een beetje af en ben ik eigenlijk gewoon mijn gedachten aan het opschrijven haha. Om terug te komen bij de vraag; hoe ga je onderweg om met eenzaamheid (of andere lastige gevoelens)?

Eigenlijk vooral door lief te zijn voor mezelf. Ik heb het gevoel dat we altijd meteen van complexe gevoelens zoals verdriet, verveling of onzekerheid af willen. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik gewoon kan zijn met die emoties. Ik zie ze niet meer als negatief, ze mogen er net zo graag zijn als geluk en blijdschap. Zonder dat verdriet is mijn geluk erna ook niet zo groot. Net zoals er zonder donker geen licht zou zijn.

Wanneer ik me leeg voel of verveeld of verdrietig probeer ik aan te voelen wat ik nodig heb. En soms betekent dat dat ik gewoon even ga zwelgen in verdriet, dan zet ik zielige muziek op en laat ik de tranen vloeien. En soms betekent dat dat ik dans, of schrijf, of wandel of zing. Ik laat de energie stromen zonder het te willen sturen. Soms voel ik me goed wanneer ik een waslijst aan chips, koek en snoep eet om mezelf te comforten. En soms kijk ik alleen maar series, rook ik een jointje en zet ik mijn hoofd eventjes lekker uit.

Het belangrijkste bij al deze dingen is dat ik mezelf daarin niet veroordeel. Als ik ervoor kies om iets te doen, laat ik mezelf ervan genieten. Ik ben niet zo streng voor mezelf en ik denk dat dat stiekem een van de grootste spirituele practices is die bestaat. Oordeelloos en met liefde naar jezelf kijken. Ik weet dat alles in golven komt en wanneer ik me een tijdje niet zo goed voel kan ik daarin berusten, omdat ik weet en voel dat die periode nooit zo lang duurt. Dat er daarna altijd weer een moment komt waarop het tij keert. Dat de dalen altijd opgevolgd worden door pieken. En gelukkig ervaar ik die hoogtepunten het meest sinds ik in mijn busje rondreis.