Ik kreeg onlangs de vraag wat mijn toekomstplannen zijn, wil ik rond blijven reizen in mijn bus & online werken of heb ik nog andere doelen? Wat zijn mijn dromen en verlangens?
Ik heb nog geen idee hoe lang ik online wil blijven werken, in principe zou het voor een hele lange tijd kunnen aangezien er alleen maar meer remote en online businesses zullen komen waar ik mee samen kan werken. Wie weet kies ik er uiteindelijk voor om echt zelf een online offer te creëren, om mensen te helpen op hun pad naar meer vrijheid. Maar voor nu vind ik het heerlijk om zo weinig verantwoordelijkheid te hebben en niet zoveel tijd in het online werk te hoeven stoppen. Het geeft me precies de vrijheid waar ik naar op zoek was!
Rebellie tegen het systeem
Mijn ultieme verlangen is om zo vrij, onafhankelijk en zelfvoorzienend mogelijk te zijn. En ondanks dat mijn beeld over (de kleine) business owner, sales en geld enorm is veranderd – Ik zie het niet meer als slecht, iets wat niets voor mij is, een wereld waar ik niks van moet hebben en probeer het nu juist in mijn voordeel te gebruiken zodat ik uiteindelijk hele mooie dingen kan creëren – maar ik voel wel nog steeds een afkeer voor de grote kloof tussen arm en rijk, voor de scheve machtspositie, het systeem waar onze samenleving op is gebouwd en alle grote corporaties die de touwtjes in handen hebben.
Daarom vind ik het idee dat steeds meer mensen zelfvoorzienend worden en er meer en meer community-achtige initiatieven worden gestart zo mooi.. Hoe onafhankelijker we zijn, hoe minder macht die bedrijven en instanties over ons hebben.
Ik heb onderweg een Duitse groenteboer leren kennen die ook met een camper op reis was. Hij heeft zichzelf verdiept in permacultuur en het verbouwen van groenten en kruiden. Na een jaar hard werken kan hij ondertussen zelfs zijn eigen zaden kweken en weet ie exact hoe hij zichzelf en zijn gezin kan onderhouden terwijl hij steeds minder hoeft te werken. We hadden het erover dat dit eigenlijk ook een vorm van rebellie is. Een (vriendelijke) middelvinger naar het systeem en ik moet eerlijk zeggen; dat spreekt mij wel aan haha.
Toekomstdromen
Mijn droom voor de nabije toekomst (ergens binnen nu en 5 jaar) is om genoeg geld te hebben gespaard om een stukje land te kopen. Ik zou het super fijn vinden om in een tiny house te wonen en daarnaast een grote tuin te hebben om mijn eigen groenten en kruiden te verbouwen.
De reden dat ik zoveel mogelijk zelfvoorzienend wil zijn is zodat ik zo min mogelijk hoef mee te draaien in het kapitalistische systeem, hopelijk een hoop geld kan besparen en daarom niet meer zoveel hoef te hoeven te werken.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou er enorm van om lekker bezig te zijn en ik hou helemaal niet van te veel stilzitten. Maar hoe ik het voor me zie is dat mijn enige echte “werk” zal zijn om het stukje land te onderhouden. Hoe mooi is het om samen te werken met de natuur en steeds meer te leren over alle flora en fauna. Ik wil me verdiepen in permacultuur en bijvoorbeeld bouwen met natuurlijke materialen. Als ik hierin mijn draai heb gevonden zie ik het ook helemaal voor me dat ik dit verweef met mijn makerschap.
Mijn ultieme droom is om een schuur te bouwen en een deel van het land volledig te wijden aan het creëren van een gevoel van community.
Ik visualiseer regelmatig over het samenbrengen van creatieve, spirituele en vrije mensen waarbij allerlei kennis en kundes met elkaar worden gedeeld. Dat we gezamenlijk leren over planten, de aarde, spirituele practices, sisterhood. ik zie een plek voor me waar we kunnen filosoferen, kunst kunnen maken, samen koken, dansen, spelen, muziek maken, verhalen delen en kampvuren bouwen. Een plek voor bezinning, plezier, voelen, ervaren, loslaten, voor nieuwsgierig, spontaan en vrij zijn.
Daarnaast zou ik het heel mooi vinden om voor een aantal dieren te zorgen. Om dieren die gered zijn van de slacht een soort sanctuary the bieden waar ze hopelijk nog een mooi leven kunnen hebben.
Ik wil, als dat zo ver is, dat mijn kindje opgroeit op een plek waar met liefde voor de aarde, de natuur en alles wat daarbij hoort wordt gezorgd. Dat het opgroeit op een plek waarbij een andere manier van leren mogelijk is; bezig zijn met je persoonlijke ontwikkeling, leren op een gezonde manier je emoties te bespreken en regulieren, ontdekken door te doen, meer tijd voor beweging en meer verbinding met de natuur. Een omgeving waar je wordt aangemoedigd om je passies en talenten vrij te verkennen, zonder in een hokje te worden gestopt en aan bepaalde verwachtingen te moeten voldoen.
Utopie bestaat niet?
Natuurlijk snap ik ook dat er wel enige structuur nodig is. Je hebt toch ook écht regels (voorwaarden) nodig om zo’n vrij bestaan te kunnen creëren. En ik ben me zeker bewust van het feit dat je altijd in verbinding zult blijven staan met het systeem en hoe de samenleving op dat moment in elkaar zit. Je kunt er niet van wegrennen, een soort mini samenleving creëren en je volledig afsluiten van wat er verder gebeurt in de wereld.
Maar ik geloof wel dat er een andere vorm van leven en leren mogelijk is. En mijn verlangen is om daarin, samen met anderen, te zoeken naar de manier die voor ons het meest “juist” voelt. Om op onze eigen manier een miniscuul steentje bij te dragen aan een hopelijk iets mooiere, vriendelijkere wereld. Voor onszelf, maar ook voor alle mensen die na ons op deze planeet moeten leven. Want als we het af laten hangen van de mensen die op grote schaal een wezenlijk verschil kunnen maken, dan kunnen we lang wachten.
En ik kan wel gefrustreerd of verdrietig rond blijven lopen omdat onze samenleving zo belachelijk scheef in elkaar zit, maar daar schieten we ook niks mee op. Dus liever droom ik over mijn meest romantische leven en dan zien we wel hoe dichtbij ik daar werkelijk zal komen.
Ik blijf erover visualiseren en ik geloof oprecht dat ik iets in deze trant waar zal gaan maken, net zoals ik mijn droom om te wonen en reizen in mijn bus achterna ben gegaan. Als ik terugkijk naar hoe snel ik deze nieuwe levensstijl heb gerealiseerd na mijn afstuderen, geeft dat alleen maar meer vertrouwen in het feit dat ik (als ik iets echt wil) alles kan creëren waar ik naar verlang.
Dit is een vraag die ik even geleden kreeg van iemand. Op dat moment was ik anderhalve maand alleen onderweg en toen kon ik daar niet echt antwoord op geven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel lang geen eenzaamheid heb gevoeld, ik ben dan ook niet heel vaak alleen geweest. Zelfs nu, weer bijna twee maanden verder, zijn er maar enkele dagen geweest dat ik niet omringd was door mensen.
Wanneer je alleen reist maak je toch veel sneller contact met medereizigers. Je bent ten eerste meer benaderbaar dan wanneer je als stel reist, maar ook heb je zelf veel meer de behoefte om uit je comfortzone te stappen en mensen aan te spreken. Ergens moet je wel, als je connecties aan wil gaan onderweg.
Het komt zeker niet altijd voor dat je een fijne plek vindt waar je lekker met je stoeltje buiten mag zitten (kampeergedrag mag vertonen) en kunt connecten met leeftijdsgenoten. Dus als dit wel het geval is probeer ik daar optimaal van te genieten.
Sinds ik online ben gaan werken heb ik ook veel meer like-minded mensen leren kennen en ben ik toch ook een beetje in de online vanlife community terecht gekomen. Ik spreek andere van-dwellers met regelmaat en zo komt het er ook wel eens van dat je met iemand afspreekt in het zuiden. Super leuk om mensen in het echt te ontmoeten die je voor je gevoel al een beetje kent.
Lang verhaal kort; ik heb me dus vrij weinig alleen gevoeld en ik heb relatief gezien veel contact met andere avonturiers. Maar er zijn ondertussen zeker ook momenten die ik als complex heb ervaren. Momenten waarop ik me onzeker voelde of toch stiekem een beetje alleen.
Uit je comfort zone
Ik heb een tijdje terug Duitse vrienden gemaakt en ben best lang (drie weken ongeveer) met ze opgetrokken. We hebben op meerdere camperplekken gestaan en het was super gezellig. Maar toch heb ik me in die weken soms ook alleen gevoeld. Bijvoorbeeld op momenten dat er alleen maar Duits gesproken werd. De Duitsers staan er een beetje om bekend dat ze niet graag Engels spreken, ze krijgen dit veel minder mee vanuit hun scholing. En als jij de enige Nederlander in de groep bent, en ook wel een woordje Duits kunt verstaan, zullen ze niet snel de moeite doen om alles in het Engels uit te leggen.
Op zo’n moment is het echt een les om hiermee om te gaan. Om om te kunnen gaan met je eigen ongemak en onzekerheid, om je daarover heen te zetten en gewoon alsnog bij de groep te gaan zitten, om te vragen wat bepaalde dingen betekenen en comfortabel te zijn met het oncomfortabele. Voor mij best een grote les, omdat ik nooit iemand tot last wil zijn en niet teveel ruimte in wil nemen. Je vraagt je af of het niet vervelend voor ze is als jij er (als buitenstaander) bij bent, omdat ze zich dan aan moeten passen.
Zelf ben ik ook heel erg iemand die ervoor wil zorgen dat een ander zich op zijn gemak voelt binnen een groep en als je dit dus niet altijd meteen ontvangt kan dat wennen zijn. Ik heb echt bewust uit mijn comfortzone moeten stappen, omdat ik me niet wilde laten tegenhouden door angst of onzekerheid.
Gelukkig leerde ik deze vrienden steeds een beetje meer kennen en ben ik best close met sommige mensen uit de groep geworden. Ik kijk er ook heel erg naar uit een deel van die vrienden weer tegen te komen in Portugal, omdat het ondertussen super vertrouwd voelt! Zo zie je maar weer dat het goed is om niet altijd naar je angst te luisteren en gewoon even door het ongemak heen te gaan.
Afscheid nemen & alleen zijn
Een ander moment waarop ik me niet zozeer eenzaam heb gevoeld, maar waarbij ik wel écht weer even moest wennen aan het alleen zijn is de week nadat ik afscheid had genomen van die vriendengroep.
Als je drie weken lang omringd bent door mensen is het ten eerste best lastig om gedag te moeten zeggen. Je weet niet of je deze mensen, soms echte nieuwe vrienden ooit weer zult tegenkomen. Daarnaast is het zo fijn om in zo’n onbekende omgeving, met een redelijk (emotioneel) turbulente levensstijl, een gevoel van bekendheid en comfort te hebben. Sommige mensen voelen echt een beetje als een stukje van “thuis” en het is zo mooi om alle ervaringen met die mensen te kunnen delen.
Maar er is een tijd van komen en gaan en ik geloof ook heel erg dat het goed is om op een bepaald moment afscheid te nemen. Om niet alleen maar ergens te blijven hangen omdat het gemakkelijk is en omdat het vertrouwd voelt. Want wanneer je weer alleen op pad gaat opent dit hele andere deuren, je ervaart andere dingen, ontmoet nieuwe mensen en je weet nooit waar die weer toe zullen leiden.
Dat wil niet zeggen dat dat afscheid niet zwaar is. Het moment dat ik achter het stuur kruip, op weg naar mijn volgende bestemming moet ik vaak even huilen. Je vraagt je af of je toch niet nog heel even had moeten blijven. Hoe lang het gaat duren voor je weer nieuwe mensen ontmoet, of dat überhaupt wel gaat gebeuren. Gelukkig maakt dit gevoel vaak al snel plaats voor nieuwsgierigheid en spanning. De thrill van het onbekende. Het vertrouwen dat alles vanzelf komt (ook die mooie nieuwe avonturen en mensen).
Alle tijd van de wereld & geen plan
De afgelopen week voelde ik me een beetje verloren of doelloos. Ik heb voor het eerst in een lange tijd geen plan of doel. Het maakt niet zoveel uit wat ik doe en ik voel ook niet persé een roep om naar een bepaalde bestemming te gaan.
Ik was twee weken geleden ziek en vorige week ongesteld. Een mooi recept voor een emotionele tijd haha. Ik heb die week best veel in bed gelegen, ik had heel weinig energie om iets te ondernemen en had vooral behoefte aan digitaal contact met verschillende vrienden. Ik merk dat ik een beetje in die passieve modus ben blijven hangen, en dat is helemaal oké, voor een tijdje.. Maar ik voel echt dat het nu weer tijd wordt voor actie, onderneming, ontdekken en nieuwe energie haha.
Ik heb ook weer nieuwe vrienden gemaakt waar ik af en toe mee chill (veel sneller dan verwacht haha). Ik heb eerst iemand gemeet die ik van Instagram ken en een paar dagen geleden een leuk stel ontmoet. Dit keer zijn het allemaal Nederlanders, dus dat is ook weer even heerlijk simpel. Maar na dit weekend ga ik waarschijnlijk weer verder, ik heb het gevoel een beetje stil te staan en na een week op dezelfde plek word ik een beetje onrustig!
Lief zijn voor jezelf
Zoals altijd dwaal ik weer een beetje af en ben ik eigenlijk gewoon mijn gedachten aan het opschrijven haha. Om terug te komen bij de vraag; hoe ga je onderweg om met eenzaamheid (of andere lastige gevoelens)?
Eigenlijk vooral door lief te zijn voor mezelf. Ik heb het gevoel dat we altijd meteen van complexe gevoelens zoals verdriet, verveling of onzekerheid af willen. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik gewoon kan zijn met die emoties. Ik zie ze niet meer als negatief, ze mogen er net zo graag zijn als geluk en blijdschap. Zonder dat verdriet is mijn geluk erna ook niet zo groot. Net zoals er zonder donker geen licht zou zijn.
Wanneer ik me leeg voel of verveeld of verdrietig probeer ik aan te voelen wat ik nodig heb. En soms betekent dat dat ik gewoon even ga zwelgen in verdriet, dan zet ik zielige muziek op en laat ik de tranen vloeien. En soms betekent dat dat ik dans, of schrijf, of wandel of zing. Ik laat de energie stromen zonder het te willen sturen. Soms voel ik me goed wanneer ik een waslijst aan chips, koek en snoep eet om mezelf te comforten. En soms kijk ik alleen maar series, rook ik een jointje en zet ik mijn hoofd eventjes lekker uit.
Het belangrijkste bij al deze dingen is dat ik mezelf daarin niet veroordeel. Als ik ervoor kies om iets te doen, laat ik mezelf ervan genieten. Ik ben niet zo streng voor mezelf en ik denk dat dat stiekem een van de grootste spirituele practices is die bestaat. Oordeelloos en met liefde naar jezelf kijken. Ik weet dat alles in golven komt en wanneer ik me een tijdje niet zo goed voel kan ik daarin berusten, omdat ik weet en voel dat die periode nooit zo lang duurt. Dat er daarna altijd weer een moment komt waarop het tij keert. Dat de dalen altijd opgevolgd worden door pieken. En gelukkig ervaar ik die hoogtepunten het meest sinds ik in mijn busje rondreis.
Het is al even geleden dat ik een update heb geschreven over mijn online werk journey. In deze blog zal ik delen wat ik voor werk doe, hoe ik in een half jaar mijn financiële doel hebt bereikt en open vertellen wat ik momenteel verdien.
Mentors & coaching
Zoals jullie in eerdere blogs konden lezen heb ik in mezelf geïnvesteerd in de vorm van coaching, zodat ik zo snel mogelijk alle ins en outs kon leren omtrent het opzetten van je eigen online business. Na een half jaar een mentor te hebben gehad heb ik een maand of twee de tijd genomen om alles te integreren, toe te passen en uit te vogelen welke stappen ik verder wilde nemen. Ik merkte dat ondanks dat ik genoeg kennis en ervaring had om mijn online service van de grond te krijgen, ik de community en support toch best miste. Dus ik besloot om in een vervolg programma op mijn eerdere coachingstraject te investeren en hier heb ik geen moment spijt van!
Cliënts en partnerships
Tijdens die volgende periode heb ik mijn focus gevonden en de eerste samenwerkingen gecreëerd met business owners waar ik super erg mee resoneer. Zoals jullie misschien weten sprak low ticket affiliate marketing me niet zo aan, omdat je werkt met producten en bedrijven waar je helemaal geen connectie mee heb. Ja het is een mooie manier om echt passief inkomen te verdienen. Maar nu werk ik samen met mensen die ik heb leren kennen in de community, voornamelijk vrouwen die werken met thema’s zoals creativiteit, reizen, mindset en vrijheid. Het voelt zo fijn om samen te werken met mensen die ik naast collega’s ook vrienden kan noemen en om regelmatig contact met ze te hebben.
High ticket affiliate marketing
Een van de dingen die ik momenteel doe is high ticket affiliate marketing. Ik ben de connectie tussen klant en business owner. In de praktijk ben ik veel aan het netwerken en connecten met mensen waar ik en de vrouwen waar ik mee samenwerk mee resoneren. Ik ben in feite op zoek naar hun dream cliënts. De reden dat je het best kunt werken met high ticket business owners is omdat je in principe met één sale voor dat bedrijf je maandinkomen kunt vervangen. Nu heb ik ook partnerships met iets jongere mensen met wie ik gewoon een goede klik heb en waar ik graag mee samenwerk dus mijn commissies lopen uiteen van 200 tot 1400 euro per sale.
Virtual Assistant
Hiernaast werk ik ook af en toe als virtual assistant voor fotografen. Hierbij beantwoord ik een paar uur per week berichtjes op hun social media kanalen (facebook en instagram) en hiervoor krijg ik per uur uitbetaald. Ook hierbij zorg ik dat ik met high ticket business owners werk, zodat mijn uurloon vrij hoog ligt (tussen de 30 en 50 euro per uur).
En de reden dat ik voor zoiets simpels als netwerken, connecten en het beantwoorden van berichtjes betaald krijg, is omdat het voor mijn partners veel tijd kost. Tijd die ook anders besteed kan worden door aan andere onderdelen van hun bedrijf te werken. Vaak is het eigenlijk een stukje ontzorgen en werk uit handen nemen van een business owner, zodat zij zich kunnen focussen op het deel van hun business wat ze leuker vinden om te doen.
Financiële doel
Toen ik begon met coaching heb ik samen met mijn mentor een financieel doel gesteld. Ik heb opgeschreven wat ik een jaar later per maand wilde verdienen. Een paar maanden nadat ik mijn eerste samenwerkingen ben aangegaan heb ik mijn eerste sales gemaakt en in een half jaar heb ik mijn doel van een maandinkomen van 2000+ euro behaald. Wel wil ik ook transparant zijn en een realistisch beeld schetsen: het is niet persé zo dat ik dit volgende maand weer verdien. Hoeveel ik verdien ligt er deels aan hoeveel tijd ik erin stop. En nou moet ik eerlijk zeggen dat ik chillen en genieten belangrijker vind dan geld haha. Dus ik werk niet super hard en laat het gewoon een beetje flowen. Sommige maanden zal ik meer verdienen en sommige maanden minder, maar dat is helemaal prima voor mij.
In 1 jaar mijn droomleven gecreëerd
Een jaar geleden had ik niet eens verwacht dat ik zoveel zou verdienen onderweg. Het voelt soms zo onwerkelijk dat ik in zo’n korte tijd het leven voor mezelf heb gecreëerd waar ik naar verlangde. Meer vrijheid, tijd en ruimte voor mezelf om te doen waar ik gelukkig van wordt! Reizen, op avontuur gaan, mooie mensen ontmoeten. Ontzettend weinig energie in werk stoppen en het werk wat ik doe niet eens echt als werk zien & tegelijkertijd een goed inkomen hebben. Het voelt soms een beetje als een droom haha.
Ik kan echt iedereen aanraden om in zichzelf te investeren, om een mentor te zoeken die ze op weg kan helpen bij wat het ook is wat je wil leren. Om jezelf tijd te besparen in het zelf uitvogelen en in mijn geval om zo snel mogelijk locatie onafhankelijk te kunnen worden. Ik denk namelijk niet dat ik zonder die begeleiding zo snel zoveel skills en ervaring op had kunnen doen in een branche waar ik hiervoor nog helemaal niks over wist.
Wanneer je dit leest en denkt dat wil ik ook, of als je vragen hebt over de beginstappen die je moet nemen voel je dan vrij om me een berichtje te sturen. Ik denk met alle liefde met je mee om te kijken wat bij jou past. Ik hoop oprecht dat meer mensen deze vrijheid voor zichzelf kunnen creëren. Dat meer mensen erachter komen dat er zoveel meer mogelijk is, dat je vanuit zoveel verschillende passies online aan de slag kunt. Dat je geen online influencer hoeft te zijn en veel volgers nodig hebt om digital nomad te worden! Dat dit leven voor iedereen mogelijk is, ondanks dat het op dit moment nog erg onbereikbaar lijkt!
Ik zit weer in Portugal met mijn busje en dat betekent ook dat ik weer vaker (probeer) te surfen. Mijn doel voor dit jaar is om te leren gaan met mijn onzekerheid in het water. Makkelijker gezegd dan gedaan kan ik je vertellen.
Soms lijkt het alsof al die mensen die surfen nooit bang zijn.. zelfs jongere mensen die ook beginnend surfer zijn lijken het allemaal geweldig te vinden. Ik kijk met lichte jaloezie naar al die surfers die ‘de Stoke’ meteen lijken te voelen. Dat wil ik ook! Maar op dit moment associeer ik surfen meer met angst en paniek, dan met plezier. Ik hoop door hier open over te vertellen en jullie mee te nemen in mijn proces, dat het anderen het gevoel kan geven dat ze niet alleen zijn in hun gevoel van angst. Ook hoop ik manieren te vinden om ermee om te gaan en deze te kunnen delen.
(hoe ik me mentaal voorbereid op surfen; keihard mijn favo muziek luisteren en te visualiseren hoe ik golven pak)
De angst die ik voel tijdens het surfen
Wanneer er een golf op me afkomt (die op dat moment groot lijkt) en vlak voor me lijkt te gaan breken begint mijn hoofd meteen overuren te maken.. wat moet ik doen, erover heen peddelen? Lukt dat wel of klapt die golf me dan zo naar het strand toe? Misschien kan ik het wel halen om eroverheen te peddelen?! Hoe dichterbij de golf hoe meer ik denk: shit nee, ik durf het niet!
Ik spring van mijn board, hou de nose zo goed mogelijk vast en probeer onder de golf door te duiken. Dit laatste moet dan meestal drie keer achter elkaar, waardoor ik uitgeteld ben zodra ik weer op mijn board ben geklommen. De kans is groot dat ik er gewoon over heen had kunnen peddelen, of ietsjes van het brekende gedeelte af had kunnen gaan. Maar mijn hoofd en lijf kunnen op zo’n moment totaal niet rationeel zijn.
Nog erger is het wanneer ik voor een golf wil gaan, ik zie en voel dat het een goede is.. Ik spreek mezelf moed in. Je kunt het, kappen nou met die onzekerheid, je gaat het gewoon doen. Ik peddel bewust en kalm, maar wanneer de golf me meeneemt en ik mijn laatste slagen wil maken, zie ik ineens mijn nose het water in duiken. Paniek!! De angst in mijn lijf neemt het over en ik duik van mijn board. Zodra ik weer zit moet ik echt even bijkomen.
Als er op dat moment een goede (niet te grote) golf aankomt die ik wel durf te pakken, kán ik niet meteen omschakelen en er voor gaan. Het voelt alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen, weer helemaal de rust moet vinden in mezelf, ademhalen, mindful zijn, de energie van het water ervaren als één met dat van mij. Pas als ik weer helemaal kalm ben, in mijn hoofd èn lijf, dan ben ik weer klaar voor een volgende golf. Vorige winter heb ik (volgens Carlo) met veel grotere golven in het water gelegen en ook echt een goede golf gepakt. Ik kan het me amper herinneren.. Alles gaat bij mij op zwart zodra ik die stress ervaar.
Wél weet ik dat ik vorig jaar één of twee keer een flinke nosedive heb gemaakt en goed ben gespoeld. Opzich geen ramp, ik bedoel ik heb t blijkbaar overleefd.. en toch zit er zo ontzettend veel angst in mijn lijf sinds toen. De keren erna dat ik het water in ging voelde ik me soms alsof ik moest hyperventileren (tenminste ik denk dat dat het was). Ik heb nog nooit in mijn leven een paniekaanval gehad, maar het gevoel wat ik ervaar weet ik niet anders te beschrijven.
Elke keer voor ik het water in ga denk ik me zekerder te voelen, ik weet dat ik het kan en wat kan er nou eigenlijk gebeuren? Dus steeds een beetje meer, stap ik met goede moed richting het strand. Op dat moment voel ik me best oke, ik heb er nog wel vertrouwen in. Maar zodra ik weer achter lig en er een “grote” set aan komt is het huilen met de pet op.
Surfen zonder golven te pakken
Gisteravond en vanmiddag ben ik weer het water in gegaan. Gister dacht ik na vijf seconden al: ik wil eruit. Dit is te groot voor mij. En dan: Fuck ik durf niet terug te peddelen. Na er even in te hebben gelegen zakt die angst gelukkig wel. Maar dan komt het volgende gedeelte; een golf pakken.. En dat is me de afgelopen twee dagen gewoon niet gelukt omdat ik me zo erg laat tegenhouden door mijn gedachten.Het enige moment waarop ik kan genieten is tussen de sets door, wanneer ik besef hoe mooi de plek is waar ik ben, ik de zonsondergang bewonder.. en op dat moment voel ik me eindelijk even weer mezelf.
Ik denk dat het een mooi doel kan zijn om niet persé het water in te gaan om een golf te pakken, maar gewoon naar achter te gaan en als enige doel te hebben om me comfortabel te gaan voelen. Net zo lang zitten en over sets heen peddelen tot ik geen angst meer voel. Pas daarna is het tijd om een golf te pakken. Want hoe graag ik ook vooruitgang wil maken in de techniek (pop-up, stance, sturen), ik denk dat dat allemaal niet gaat werken als ik het steeds in een stressvolle situatie probeer. Ik kan niet eens beseffen wat er allemaal gebeurt op zo’n moment, dus laat staan dat ik dan kan nadenken over hoe ik mijn handen en voeten de volgende keer beter kan plaatsen. Of wat er gebeurt als ik naar voor of naar achter leun.
Kleine stapjes
Voor nu probeer ik vooral na te denken op welke vlakken ik wel ben gegroeid. Ik twijfelde me vorige winter een ongeluk als het ging om erin gaan of niet, dit keer is mijn mindset geshift naar: ik wil het gewoon proberen. Als het niks is kan ik er altijd weer uit.
Daarnaast zie ik naar achter gaan, door de sets heen peddelen, niet in een golf komen steeds minder als iets frustrerends. De zee is niet bewust tegen mij aan het vechten, ik vecht vooral tegen mezelf en mijn ego. Hoe meer ik mezelf aanpas aan de zee, hoe meer de zee met mij mee werkt. Ik probeer het ‘niet lukken’ te zien als een les in plaats van als tegenwerking. Ik probeer mindfulness oefeningen toe te passen in het water, de flow te voelen en ermee te synchroniseren. De zee, mijn board en ik in samenwerking met elkaar te zien.
Ik denk dat het vooral goed is om niet teveel van mezelf te vragen. Ik wil de associatie met surfen veranderen van angst naar plezier en speelsheid. Daarom is het belangrijk om mijn grenzen te kennen en geduld te hebben. Om te wachten tot het klein genoeg is voor mij en dan ervoor gaan. Of om terug te gaan naar oefenen op de whitewash (ondanks dat dat als een flinke stap terug voelt).
Het schrijven van deze blog is voor mij ook een manier om die lastige emoties van me af te schrijven, om er enigzins grip op te krijgen. En ik hoop natuurlijk dat het iemand anders ook een gevoel kan geven van herkenning. Ik zal in een volgende blog al mijn tips, kleine doelen en oefeningen op een rijtje zetten zodat je hier misschien ook iets aan hebt.
De eerste twee weken van mijn solo vanlife avontuur zijn echt heel goed bevallen. Van een spannende avond naast een kerkhof, naar autopech op de tweede dag, naar super gezellig met allerlei vanlifers rond een kampvuur! Het is natuurlijk wel heel anders dan wanneer je samen met iemand reist, dus ik zal in deze blog wat meer delen over mijn ervaringen tot nu toe!
De eerste dag
Over het algemeen heb ik me niet echt onveilig gevoeld, op één moment na. Ik heb sowieso een soort routine waarbij ik (als ik lange afstanden moet afleggen) vroeg in de ochtend vertrek. Dit zodat ik in de middag aankom en eventueel nog verder kan rijden als de plek niet fijn aanvoelt.
De dag dat ik vanuit Nederland vertrok en in ruzoy-sur-serre aan kwam ben ik in de avond mijn camper niet uit geweest. Ik voelde me niet bang, maar ook niet echt comfortabel genoeg om lekker de buurt te gaan verkennen. Sowieso was het koud en snel donker dus heel uitnodigend was een wandeling sowieso niet haha. Uiteindelijk kwam er een andere camper bij staan, wat me een iets fijner gevoel gaf.
Autopech
Dag twee was compleet besteed aan autopech, omdat mijn motor uitviel en er lampjes gingen branden zodra ik 5 minuten onderweg was. Eerlijk gezegd zag ik het al aankomen.. in Nederland had ik ook al wat problemen gehad en de eerste dag leek de bus ook wat kuren te hebben.
Nou gelukkig heb ik na vorige winter enorm veel ervaring met autopech en de Anwb. Na over en weer te hebben gebeld (in het Frans) met de wegenwacht en de politie van Frankrijk (door een fout van de anwb meneer) werd ik uiteindelijk naar een Renault dealer gesleept. De sleepmeneer was super chill, we kletsten wat en bij de dealer ben ik lekker gaan lunchen en een serie gaan kijken tot ze klaar waren. De timing van de distributieriem was verkeerd en ze hadden mijn brandstoffilter vervangen en toen kon ik weer gaan. Sindsdien rijdt mijn oude bussie weer top!
Psycho buurman
Op nacht vier geloof ik, stond ik bij een klein kerkhofje in een dorp in zuid Frankrijk, een prima plek met nog een andere camper naast me. Fijn, dacht ik.. Maar ’s avonds hoorde ik allemaal rare geluiden uit de bus naast me komen. Het klonk echt alsof de man, van wie het busje was, aan het huilen was en ik hoorde ook allemaal gebonk. Ik dacht echt even dat ik naast een psycho was gaan staan haha.
Het regende best hard en het was al donker dus ik wilde ook niet op zoek gaan naar een nieuw plekje. Toen heb ik wel echt even dubbel gecheckt of al m’n deuren op slot zaten en ik ben de dag erna zo snel mogelijk verder gereden. Die nacht heb ik niet geweldig geslapen haha, maar gelukkig was dat het enige moment dat ik me niet chill voelde.
Alleen door Europa rijden
Ondanks dat ik altijd een beetje onzeker ben geweest achter het stuur gaat het rijden super goed. De eerste dag was weer even wennen, maar ondertussen voel ik me echt helemaal comfortabel ermee. Ik vind het zelfs wel lekker om alleen onderweg te zijn. Ik ben van niemand afhankelijk en bepaal zelf hoe lang ik wil rijden. Lekker met een muziekje aan, keihard meeblèren én zoveel plaspauzes als ik wil haha.
Daarnaast merk ik echt dat ik er zoveel meer zelfverzekerd van wordt. Ik kom erachter dat ik gewoon hartstikke goed kan rijden, dat ik goed om ga met onverwachte of lastige situaties onderweg (zoals een veeeel te steile hellingproef, keren op veel te smalle stukken en natuurlijk autopech). Dingen waar ik eerst onzeker van zou zijn geworden, móet ik nu wel zelf oplossen en ik merk dat ik er daardoor echt veel minder over nadenk en het gewoon doe!
Vanlife vrienden
De zesde dag kwam ik aan op mijn tweede plekje in Spanje, waar twee vrienden van mij stonden met hun camperbus. Vanaf deze dag is mijn vanlife experience echt begonnen voor m’n gevoel. Kampvuren bouwen, samen met andere reizigers wafels maken, drankjes doen, goede gesprekken voeren en overdag koude duikjes nemen in de zee. Deze plek had echt een community vibe.
Ondertussen sta ik al een stuk verder in het zuiden, nog steeds samen met mijn vrienden en dat bevalt helemaal prima. Gister scheen de zon volop en hebben we ’s avonds nog een duik genomen. Uiteindelijk gaan ook wij weer onze eigen weg, maar het is voor nu super leuk om wat avonturen met elkaar te delen.
We zijn ook al wat plannen aan het maken om kerst en oud en nieuw samen met andere vanlifers te vieren, maar daarna is het tijd voor een nieuw hoofdstuk van dit avontuur, want..
Mijn beste vriendin komt half januari langs!!!! Ze zal twee weken met me mee rijden door Spanje en Portugal. Een exact plan hebben we nog niet, maar ik kijk hier nu al zo erg naar uit! Natuurlijk neem ik jullie ook weer mee in mijn volgende avonturen, maar voor meer recente updates, stories en foto’s kun je me volgen op instagram (fien.onderwater)
Voelt alsof je gaat trippen en de psychedelica inkickt, maar niet doorzet. Ik voel me niet perse heel anders, soms wel het gevoel dat ik me lichter voel (opgewekt en vrolijk met vlagen)
Dag 2 (integratie)
Ik voel me productief, krijg erg veel kleine to do’s gedaan en heb de behoefte om te organiseren. Lijk me iets minder moe te voelen dan normaal, heb ’s avonds nog genoeg energie.
Dag 3 (rustdag)
Zit heel goed in mijn vel, voel me kalm en vrolijk. Veel meer energie dan normaal na een dag. Ben nog tot best laat wakker.
Dag 4 (microdose)
Moet vroeg op, maar ben snel uit bed en voel weinig tot geen weerstand.Ben een beetje kriebelig, excited omdat vandaag weer een microdose dag is. Ik neem vandaag voor het eerst een dose terwijl ik moet werken. Minder geweldig dan de vorige dagen, werk was rustig en saai en ik was me in t begin erg bewust van het feit dat ik een microdose had genomen. Neem toch liever de dose alleen op vrije dagen denk ik. Verder prima dag, wel ook wat moeier omdat ik gister niet goed in slaap kon komen.
Dag 5 (integratie)
Ik word elke dag best makkelijk wakker, ik sta op zonder weerstand. Ik had vandaag wel weer een minder leuke dag op werk, ik viel in in de keuken wat niet mn favo plek is. Ik sta liever te rennen in het restaurant en iedereen aan te sturen, dan dat ik sta te klungelen met het snijden van taarten enzo haha. Ik had best wat irritaties en minder geduld en vrolijkheid dan normaal. Ik ben benieuwd hoe dat morgen gaat zijn. Ik moet twee weken lang best veel werken om mijn min uren op te maken voor ik op reis ga & omdat de andere managers vakantie hebben. Ik ben echt niet gemaakt voor die lifestyle, dus microdosen tijdens die weken is ook niet hetzelfde als op de momenten dat ik remote werk en genoeg tijd voor mezelf heb. Anyway we gaan gewoon door met het experiment, want ik ben benieuwd wat dit over een langere periode zal doen.
Dag 6 (rustdag)
Deze dag was ik weer een stuk positiever ingesteld, ik heb super chill en diep geslapen vannacht en werd uitgerust wakker. In de avond had ik een feestje in Scheveningen waar ik super veel zin in had dus daardoor was ik ook gewoon meer excited.
Dag 7 (rustdag)
Ik was vooral redelijk brak en lui, ik heb de hele dag in bed gelegen, een klein jointje gerookt, gegeten en serie gekeken. Niet veel te melden.
Dag 8 (microdose)
Ik heb rond een uur of 12.30 mijn microdose genomen, nadat ik mijn bus naar de garage heb gebracht. Ik had een fijne ochtend, heb online gewerkt en mijn huis opgeruimd. Ik voelde de dose weer lichtjes opkomen en erna voelde ik me erg positief gestemd. Ik kreeg een mail dat mijn huur officieel is opgezegd & dat maakte me super excited voor de reis die ik ga maken. Het besef dat ik over vier weken alleen het vanlife avontuur aanga gaf me super veel kriebels. Ik voelde me rond het eind van de middag wel redelijk inkakken in vergelijking tot de eerste dagen microdosen. Maar de kans is groot dat dat vooral door mijn weekend kwam.
Dag 9 (integratie)
Ik stond erg vrolijk en energiek op. Aan het eind van de dag was ik wel erg moe, maar dat komt ook omdat ik weer moest werken. Ik kijk er naar uit om volgende week verder te gaan met microdosen. Ik moet de rest van de week werken dus ik sla even een microdose over. Vanaf volgende week werk ik bijna niet meer en over vier weken is mijn officiële laatste dag en ga ik weer op reis. Misschien neem ik nog wel voor één maand mee naar het buitenland. Ik denk dat het echt het fijnste is als je helemaal niks hoeft, maar de tijd, vrijheid en ruimte hebt om alles te doen wat je wil.
Dag 10 tm dag 14 (rustdag)
Veel gewerkt, niet veel bijzonders te melden. Ondanks drukke werkweek redelijk positief gestemd en energiek.
Dag 15 (microdose)
Ik heb heel chill geslapen en word eindelijk weer wakker zonder wekker!Ik begin de dag met wat online werk en neem de microdose pas rond 12.00. Ik ben vandaag sowieso al in een goede mood dus ik ben benieuwd hoe de rest van de dag zal zijn. Ik merk dat mijn mood wel positief is als ik de microdose neem. Maar het is niet perse mijn favo dag om het zo maar te zeggen. Ik merk dat ik de dag erna en misschien zelfs dag drie het fijnst vindt en het meeste merk op mentaal vlak.
Dag 16 (integratie)
Ik heb deze dag niks bijgehouden en ben eerlijk gezegd een beetje vergeten hoe of wat. Ik weet wel dat ik deze dag niet perse voelde dat ik veel energie had. Volgens mij heb ik overdag nog wat bij geslapen. Ik ben wel ’s avonds naar een yogales gegaan, wat super lang geleden was en dat was heel fijn.
Dag 17 (rustdag)
Ik voelde me vandaag luchtig en lacherig. Ik kan beter relativeren en laat situaties makkelijker van me afglijden. Zie er de lol wel van in als dingen anders lopen dan gepland. Over het algemeen ben ik sowieso wel makkelijk daarin, maar ik heb wel het gevoel dat de truffels dit versterken. Heb een leuke dag gehad, sowieso omdat ik eindelijk weer iets leuks ging doen met mijn beste vriendin haha. We hebben lekker wat biertjes gedronken. Ik heb trouwens niet het idee dat de truffels hier invloed op hebben als iemand zich het afvraagt.
Dag 18 (microdose)
Ik was eigenlijk een beetje vergeten dat vandaag een microdose dag was. Het is nu 14.00 en ik ga de dose zo nemen. Ik drink het trouwens altijd in een theetje d.m.v een thee-ei. Je moet ervoor zorgen dat het gekookte water genoeg is afgekoeld, anders gaan de werkzame stoffen kapot door de hitte. Je proeft het een mini beetje, maar eigenlijk is de smaak verwaarloosbaar. Ik kan me nog wel herinneren hoe het is om truffels te kauwen en dat is echt geen pretje. Dát en erge misselijkheid is ook de grootste reden dat ik eigenlijk nooit meer truffels heb gedaan na de eerste paar keren. Normaal neem ik het redelijk vroeg en voordat ik heb gegeten. Nu heb ik er al een redelijke dag opzitten en ga ik het op een volle maag nemen.
Ik was deze dag best moe, heb wel alsnog veel gedaan maar toen ik klaar was met online werk heb ik de rest van de dag in bed gelegen. Soms merkte ik wel een moment waarop ik minder moeheid voelde, maar ondanks dat bleef ik wel in een luie modus haha. In de avond heb ik wel nog 3.5 uur aan m’n bus gewerkt samen met @surf.shack.vans. Super fijn om eindelijk mijn plafond af te hebben!
Dag 19 (integratie)
Dit was een volle dag, ik heb eerst gewerkt in het vegan restaurant waar ik floormanager ben. Daarna ben ik me thuis klaar gaan maken voor de verjaardag van een van mijn beste vriendinnen. Ik ben ervoor samen met wat andere vrienden gaan eten en heb uiteindelijk tot vrij laat gefeest. Ik heb eigenlijk niet stilgestaan bij hoe ik me voelde of wat ik ervaarde na de microdose dag omdat ik zoveel te doen had.
Dag 20 (rustdag)
Ik heb deze dag alleen maar brak in bed gelegen en heb veel en lang geslapen.
Dag 21 (microdose)
Ik ben aangekomen bij de laatste dose. Ik ben super benieuwd of ik de periode hierna heel anders ga ervaren dan tijdens dit experiment. En of ik het vaker wil proberen. Dat laatste moet ik redelijk snel beslissen aangezien ik over een paar weken voor onbepaalde tijd op reis ga. Ik neem de dose rond 10.30. Ik heb het vandaag tegelijk met mijn ontbijt op. Ik heb trouwens geen duidelijk verschil gemerkt tussen op een lege maag en volle maag microdosen. Het duurt even voor ik de energie verzamel om ook echt op te staan en iets te ondernemen, maar zodra ik een lekker muziekje op heb gezet voel ik me meteen vrolijk.
Hierna ben ik weer vergeten bij te houden hoe ik me verder heb gevoeld. Na drie weken microdosen heb ik het gevoel dat het zeker wel bij kan dragen aan een algeheel gevoel van tevredenheid, luchtigheid en voelde ik me vaak wat lacheriger en ook productiever dan normaal. Het verschilde wel echt per week en ik denk dat mijn persoonlijke conclusie is dat het qua emoties vooral versterkt hoe je je al voelt op dat moment.
Op het vlak van productief zijn en energiepieken ervaren denk ik dat het microdosen van truffels wel een positieve invloed heeft. Dat het je een beetje uit een soort sleur kan halen en ook dat het je bewuster maakt van je omgeving. Ik denk dat ik misschien wel nog meer heb genoten van de natuur, van buiten zijn, dan ik al doe. Ik heb tijdens deze weken bijvoorbeeld veel vaker een koude duik in de natuur genomen dan normaal. Dit soort gewoontes laat je vaak snel vallen, maar ik heb het gevoel dat de truffels wel bijdragen aan een bepaalde mindset om goed voor jezelf te zorgen en gezonde gewoontes in stand te houden.
Maar om echt te kunnen zeggen dat er een wezenlijk verschil zit in de komende drie weken zonder microdose, moet ik dat eerst compleet ervaren natuurlijk. Ik zal het verslag van dit experiment over een maand nog even updaten hierover!
Ik ben vandaag begonnen met het microdosen van truffels. Een vriendin van me heeft het onlangs gedaan en het prikkelde mijn nieuwsgierigheid om het ook weer eens te proberen.
Ik heb vroeger wel eens lsd gemicrodoseerd, maar dat was van korte duur. Ik maakte de druppels zelf en in het begin is het echt zoeken naar de juiste dosering. Nadat ik een keer onbedoeld een redelijke trip had gehad, ben ik ermee gestopt. Het leek me niet heel fijn om per ongeluk op werk of mijn studie teveel te nemen. Dat ik toen een onbedoelde trip had was niet erg, ik had gelukkig al veel ervaring met lsd en andere psychedelica. Maar toch is het niet de bedoeling dat je lichte trip effecten voelt wanneer je microdosed.
Dit keer lijkt het me wel tof om het wat langer vol te houden. Ik weet nog niet zeker op welke manier ik het wil doen. Je kunt bijvoorbeeld om de drie dagen een microdose nemen of twee dagen per week, maar het kan ook meer intuïtief (wanneer het goed voelt, zolang er minstens een dag tussen zit). Dat laatste klinkt voor mij het fijnst, ik zou dan denk ik intuïtief twee dagen kiezen in de week die mij uitkomen en waar ik me fijn bij voel om te microdoseren.
Voor degenen die nog niet veel weten over het microdoseren van psychedelica zal ik hieronder even wat informatie op een rijtje zetten. (Disclaimer) Dit is geen volledige deskundige informatie, maar een greep uit verschillende stukjes tekst die ik heb gelezen. Ik heb daarnaast al veel ervaring met psychedelica. Wanneer je zelf geïnteresseerd bent in psychedelica en of microdosen, doe dan je eigen uitgebreide onderzoek. Bezoek drugsforums, drugsvoorlichting websites en neem eventueel contact op met een deskundige. Als het kan laat je drugs dan (gratis en anoniem) testen bij een servicepunt in Nederland. Ik heb vroeger vrijwillig bij zo’n drugstest servicepunt gewerkt en het is echt een super fijne omgeving, je kunt er terecht met al je vragen!
Wat is microdoseren nou eigenlijk en waarom zou je het willen doen?
Microdoseren is het om de aantal dagen nemen van een kleine hoeveelheid psilocybine truffels. Bij het microdoseren van truffels is de dosering nauwelijks waarneembaar. Toch kan het positieve effecten hebben op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Wanneer je microdoseert met psychedelica heeft dit een direct effect op de neurale connectiviteit in de hersenen. De hersenen kunnen meer informatie opnemen dan normaal en bepaalde patronen en gedragingen herkennen en doorbreken. Daardoor ontstaat een bijzondere ervaring, welke voor sommige mensen vergelijkbaar is met meditatie, mindfulness of yoga. Het is een manier om meer zingeving te ervaren.
De subtiele effecten van een microdose:
– Je kunt meer energie krijgen
– Je gedachtes worden meer helder
– Probleemoplossend vermogen versterkt
– Je ervaart meer creativiteit
– Een verbetering in concentratievermogen
– Je kunt een positieve stemming ervaren
– De emotionele connectie met de mensen om je heen vergroot
– Je bent je bewuster van jezelf en je omgeving
– Je leeft meer in het ‘Nu’
– Je ervaart een versterkte openheid
Wanneer kun je beter geen psychedelica gebruiken (in normale of micrdosering)?
Als je soms last hebt van angst, paniek, wanneer je psychosegevoelig bent en bij depressie, HPPD of andere mentale klachten.
Wanneer je psychedelica gebruikt zijn al je zintuigen en emoties ontzettend versterkt, als je goed in je vel zit kan dit op een positieve manier werken. Maar wanneer je bijvoorbeeld angstig aangelegd bent kan dit ook een negatieve uitwerking hebben op je microdose ervaring.
De reden dat ik ben begonnen met het microdosen van truffels
Ik ben vooral nieuwsgierig wat voor invloed het heeft op mijn emoties, creativiteit en gedachten. Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe meer ik in mijn hoofd ‘leef’ in plaats van in mijn lijf of mijn gevoel. Mijn gedachten gaan razendsnel en soms heb ik het gevoel dat ik mijn hoofd niet bij kan benen. Dat ik hem graag even op mute zou willen zetten. Daarnaast wil ik ook op een natuurlijke manier emoties releasen. Hiervoor gebruik ik bijvoorbeeld ook meditatie of dans/beweging. Ik zou graag meer intuïtief willen leven en ik ben benieuwd op wat voor manier truffels me daarbij kunnen begeleiden.
In een volgend verhaal zal ik gaan schrijven over mijn ervaring met het microdoseren van truffels. De voor en eventuele nadelen die ik ervaar, mijn gevoel tijdens dit experiment en of ik ermee door ga of niet. En als je vragen hebt kun je me altijd een berichtje sturen!
Toen ik mijn eerste camper aanschafte wist ik niet dat ik het ooit aan zou durven om er alleen mee op pad te gaan. Maar deze winter gooi ik mezelf toch echt compleet in het diepe door alleen, met mijn nieuwe busje, naar het zuiden te vertrekken.
Waar ik heen ga weet ik nog niet precies, ik heb voor nu uitgedacht dat ik via zuid Frankrijk naar zuid Spanje ga. Natuurlijk weet ik ondertussen dat het helemaal geen nut heeft om een strict reisschema te maken, dus ik laat de kaders van dit idee ook lekker los.
De laatste week speel ik daarnaast ineens met de gedachte om een overtocht naar Ibiza te maken. Een eiland waarvan ik eigenlijk altijd het gevoel had dat het een beetje een plek is waar glitterhippies voor een korte periode neerstrijken, maar niet perse het idee had dat ik daar een gevoel van community zou ervaren. Dat idee is langzaamaan aan het shiften, mijn vooroordelen beginnen een beetje los te weken en maken plaats voor nieuwsgierigheid.
Ik ben van plan om 1 december weg te rijden uit Nederland. In eerste instantie wilde ik misschien blijven om kerst met vrienden te vieren, maar dat zou dan alleen maar zijn omdat ik bang ben om met kerst alleen te zijn en dat vond ik een hele stomme reden haha. En waarschijnlijk was ik dan toch ook voor oud en nieuw gebleven en zo ben je toch alweer een hele maand verder en nog steeds niet het vrije leven aan het leven. Dus ik zeg deze maand mijn huur op, lever de laatste dag van november mijn sleutels in en vertrek de eerste dag van december met gierende banden naar Frankrijk.
Ik ben niet van plan om veel lange uren te maken wat rijden betreft. Nu ik alleen ga wil ik vroeg vertrekken en op tijd bij mijn bestemmingen aankomen, zodat ik niet in het donker hoef te zoeken. Uit ervaring weet ik ook dat sommige plekjes niet blijken te werken en dat je dan toch echt verder moet rijden. Ook dat wil ik zeker niet alleen in het donker hoeven doen, dus mijn enige doel deze reis is om in de vroege middag een fijn en veilig voelend plekje te veroveren waar ik de rest van de dag kan vertoeven.
In het begin wil ik denk ik wel elke dag een stukje rijden, zodat ik zo snel mogelijk de zon weer inhaal 🌞Ik hoop stiekem dat het in zuid Frankrijk gewoon nog best lekker weer is, het lijkt me fijn om daar even rond te hangen voor ik richting zuid Spanje ga. Ik heb gewoon altijd al iets met Frankrijk gehad, ik voel me er thuis en ik vind de taal super mooi. Frans spreek ik ook het beste naast Nederlands en Engels, dus dat maakt het contact met andere mensen iets minder spannend dan in Spanje en Portugal.
Het zou me super leuk lijken om oud en nieuw te kunnen vieren met andere avonturiers die onderweg zijn. Om ergens neer te strijken waar meerdere mensen met busjes staan, en samen het nieuwe jaar in te gaan. Waarschijnlijk ontmoet ik ook wat vrienden die rond dezelfde tijd in zuid Spanje willen zijn, dus daar kijk ik enorm naar uit!
Ik zal natuurlijk alle avonturen delen, voornamelijk in korte verhalen, foto’s en video’s op Instagram. Maar hopelijk heb ik ook af en toe zin om een wat langere blog te schrijven voor op deze website!
Ik ben vorig jaar rond november gestopt met werken in loondienst. Ik wilde op reis en had genoeg spaargeld om even door te komen. Daarnaast ben ik ook bezig met online werk en hoopte ik na mijn reis geen bijbaan te hoeven zoeken. Natuurlijk is dit allemaal best wel spannend, je weet niet hoe lang het duurt voor je financiëel onafhankelijk zult zijn.
Ik heb dit ongeveer een half jaar zo volgehouden, maar uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om (terwijl ik weer even in NL ben) een baantje te zoeken voor twee daagjes per week. Door het online werk kun je het je uiteindelijk veroorloven om steeds minder te werken en steeds meer leven. Maar in het begin is het natuurlijk wel echt opstarten. Het is dus eigenlijk logisch dat je je werk in loondienst rustig afbouwt tot je genoeg verdiend om je loon helemaal te kunnen vervangen. Natuurlijk heb ik er weer gewoon voor gekozen om in één keer te stoppen haha, maar goed ik heb echt zo erg genoten de afgelopen maanden dat het ook niet zo erg is om nu twee dagen per week een “normale” baan te hebben om dat recht te trekken.
Ik sta compleet achter de keuzes die ik maak in mijn leven, maar soms gaat het nemen van gedurfde beslissingen ook gepaard met twijfel en onzekerheid en dat is logisch. We hebben zo erg aangeleerd om de gebaande paden te bewandelen. Wanneer we hiervan afwijken is iedereen alleen maar gebrand op de angsten en moeilijkheden ervan. Maar waarom kunnen we het niet van de andere kant bekijken. Bedenk je eens hoe geweldig het leven eigenlijk is en hoe zonde het is als je dit pas mag voelen als je met pensioen gaat. Leven van weekend tot weekend, daar doen de meesten het maar mee. En dan maandag ellendig naar werk gaan, omdat je jezelf in het weekend hebt uitgeput en dan gebeurt het hele riedeltje weer opnieuw. Word je daar echt gelukkig van?
Ik ben echt zo dankbaar dat ik altijd mijn eigen weg kies. Dat ik nu maar twee dagen per week durf te werken, in plaats van vanuit angst leven en aan mezelf voorbij gaan door veel te hard te werken.
Ik vind het werk wat ik nu doe, naast mijn online business, best wel leuk. Ik ben floormanager in een vegan restaurantje en begeleid daar allerlei mensen met een diagnose. Ik leer er super veel op vlak van sociaal werk. Maar er zijn ook een hoop momenten dat ik me gevangen voel. Ineens heb ik weer een (klein) huisje, “echt ” werk (ondanks dat het maar zo weinig is) en moet ik wachten tot m’n vriend zijn surfseizoen erop zit tot we weer op reis kunnen.
Misschien denk je nu, je bent super veel op reis en meer aan het genieten dan aan het werken. Je kunt eigenlijk echt niet klagen of nóg meer vrijheid willen. Maar dat mag en kan ik dus wél. We zijn hier niet op aarde om te werken, we zijn een onderdeel van de natuur. Maar omdat iemand ooit heeft bedacht dat dit is hoe het werkt, gaan we daar in mee. We zijn zo bevoorrecht als mens zijnde dat we een zelfbewustzijn hebben, dat we emoties kunnen ervaren, kunnen reflecteren. Wij hebben de mogelijkheid om te genieten en ontroerd te raken van alles om ons heen, vriendschappen, de natuur, ervaringen, liefde. En toch zijn we 90% van onze tijd bezig met leven vanuit angst, hoe we genoeg geld kunnen verdienen, hoe we een huis zullen vinden.. Zo zonde.
Natuurlijk is het spannend om een sprong in het diepe te wagen, om van dat gebaande pad af te wijken. Natuurlijk heb ook ik vragen zoals; zal het me lukken om door middel van mijn online business full time te blijven reizen? Wat ga ik doen als ik toch minder geld binnen krijg dan ik uitgeef en nog meer van dat soort twijfels. Maar ik kies ervoor om er niet naar te luisteren, om er gewoon voor te gaan en te leven in het moment. Hoe het loopt zie je vanzelf wel. Er zijn overal en altijd manieren om weer aan geld te komen. Daarnaast.. de motivatie, het verlangen en de droom om deze levensstijl vol te kunnen houden zorgt er uiteindelijk wel voor dat je je weg vindt en je rond zult komen.
Sinds ik online werk ben ik niet alleen gegroeid als persoon, ik heb ook allerlei nieuwe skills geleerd en like-minded mensen ontmoet. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt die ook de durf hebben om anders te leven, maar waar ik ook de onzekere momenten mee kan delen. En terwijl de meeste mensen vast zitten in een 9 tot 5 baan en zich rot werken op een werkplek waar ze zich niet gelukkig voelen, zit ik binnen de kortste keren weer heerlijk in de zon aan het strand met mijn vriend en mijn kat.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een ander leven wil dan hetgeen de maatschappij voor ons heeft uitgestippeld, maar nu heb ik ook echt geleerd dat wij als mens daar recht op hebben. Ik vind het zo erg dat we aangeleerd krijgen dat de enige manier om een baan te vinden, is als je een papiertje hebt, als je gestudeerd hebt. Er zijn zooooveel mogelijkheden om locatie onafhankelijk te werken, zoveel mogelijkheden om een eigen bedrijfje op te zetten. Het is zo oneerlijk dat het soms onwerkelijk voelt om met meer vrijheid te kunnen leven. Om te kunnen reizen en werken tegelijkertijd, om nu al te genieten in plaats van wanneer je (eindelijk) met pensioen mag. Dus als je ditzelfde gevoel hebt wil ik je op het hart drukken dat er oprecht veel meer is! Dat ook jij een ander leven voor jezelf kunt creëren! Ik gun het je oprecht om dit voor jezelf te verwezenlijken 🙂
Ik weet nog goed dat ik op instagram een aantal filmpjes voorbij zag komen van mensen die in hun bus rondreizen met een kat. Ik dacht altijd dat dit geen optie was.. Voor een hond lijkt zoiets veel natuurlijker, maar op het meenemen van je kat ligt toch nog een beetje een taboe. Zelf wist ik ook niet zeker of het wel realistisch is om met je kat op reis te gaan, is dat niet zielig? En hoe zorg je er dan voor dat je kat goed om kan gaan met het vele rijden? Helemaal als je een kat hebt die al wat ouder is en niet van jongs af aan kan wennen aan de situatie..
Ik heb er tijdens mijn reis van vier maanden toch voor gekozen om mijn kat mee te nemen. Ik wilde ten eerste niet langer mijn dromen on hold zetten vanwege mijn kat, maar ik kon haar ook echt niet zo lang missen. Mijn kat Lillie heeft een hartprobleem en ik zorg al zo lang voor haar dat ik precies weet wat ik moet doen in welke situatie. Dit durfde ik echt niet aan een ander over te laten. Daarnaast is het gewoon echt mijn maatje en is vier maanden zonder elkaar echt te lang haha.
Dus ik vertel graag meer over hoe ik vanlife met een kat ervaren heb, wat de voor en nadelen waren en geef nog wat praktische tips voor als je zelf ook overweegt om je kat mee te nemen in je bus.
Praktische informatie: inenting en chippen Als je je kat mee wil nemen op reis naar bijvoorbeeld spanje en portugal moet je kat ingeënt zijn tegen hondsdolheid. Nu kan je er natuurlijk voor kiezen om dit niet te doen, aangezien je er niet echt op gecontroleerd kunt worden als je in je bus rondreist. Maar ik zou het toch wel echt aanraden.
Toen wij door ongelofelijk veel autopech uiteindelijk naar Nederland moesten vliegen was ik ontzettend blij dat ze ingeënt was, anders hadden we helemaal niet mogen vliegen. Het inenten moet je officiëel gezien drie weken voor vertrek doen geloof ik uit mijn hoofd, hier heb ik me niet aan gehouden maar wel handig om te weten. De kosten voor een inenting zijn geloof ik rond de 35 euro.
Daarnaast moet je kat gechipt zijn. Nu was mijn kat ooit al in het asiel gechipt, dus dat scheelde. Chippen kost tussen de 25 en 50 euro.
Wennen Het is belangrijk dat je je kat eerst laat wennen aan de bus. Het helpt ook als je je kat al tijdens het klussen aan de geluiden en geuren laat wennen en tussendoor af en toe door de bus heen laat lopen.
Denk eraan dat je de bus zo indeelt dat er een kattenbak in past, er een krabpaal/matje/balk in zit en je ergens je eet en drinkbakjes neer kunt zetten op zo’n manier dat ze niet verschuiven tijdens het rijden. Daarnaast is het ook fijn als je kat genoeg klimmogelijkheden heeft en eventuele verstopplekjes.
Het is natuurlijk niet niks om je kat mee te nemen op reis, dus dan is het goed om de leefruimte zo comfortabel en leuk mogelijk te maken voor ze. Als je bus af is kun je natuurlijk wat spulletjes, kleedjes, mandje etc in de bus plaatsen waar de geur van je kat al heel erg in zit en hij/zij zich veilig bij voelt.
Zodra alles helemaal ingericht op zo’n manier dat je kat zich thuis begint te voelen, de plekjes kent en zijn/haar geur er lekker in zit, kun je gaan oefenen met rijden. Tijdens het rijden is er natuurlijk beweging en geluid wat je kat nog niet herkent. Begin met het aanzetten van de motor, laat je kat hier even aan wennen en rijd dan een klein stukje. Oefen dit een paar keer, zodat je kant het normaal gaat vinden en niet bang is dat er iets geks gebeurt (ze naar de dierenarts moeten oid). Hierna kun je oefenen met weekendjes weg in Nederland en als dat helemaal goed gaat kun je er wel vanuit gaat dat vanlife met je kat moet lukken.
Het kan zijn dat je kat in het begin gaat miauwen, dat was bij Lillie namelijk wel het geval en daardoor voelde ik me echt ellendig. Ik wist niet of het ging lukken, maar na een paar weken was ze aan het rijden gewend en lag ze lekker te slapen tijdens het rijden. Tip: beloon je kat met een snoepje na het rijden
Bang zijn dat je je kat kwijtraakt onderweg
Natuurlijk wil je niet dat je onderweg je kat kwijtraakt omdat ze bijvoorbeeld ergens van schrikt, wegrent en je haar niet meer kun vinden. Een oplossing daarvoor is het omdoen van een riempje met uittrekbaar koord (net zoals bij een hondenriem). Zorg er wel voor dat je een juist riempje omdoet, dat wil zeggen een waarbij het riempje om de nek en de middel van je kat zit. Als je enkel een halsbandje hebt en je kat wil verder lopen dan het koord reikt, dan trekt dat enorm aan zijn/haar nekje (erg oncomfortabel en onverantwoord).
Daarnaast kun je een halsbandje kopen waar een gps tracker aan vast zit. Deze kun je instellen en dan kun je tot op ongeveer 15m nauwkeurig zien waar je kat is. Ik heb er toendertijd een gekocht via bol.com waar je een simkaartje voor kon kopen, maar die was super kut. Ik kreeg hem niet goed ingesteld en heb hem uiteindelijk helemaal niet kunnen gebruiken. Lees dus vooral goed de recensies en schaf een goede aan! De kosten hiervoor variëren van 50-80 euro.
Natuurlijk ligt het er heel erg aan hoe erg je kat gehecht is aan jou en aan zijn/haar leefruimte. Ik durfde mijn kat niet te lang zonder riempje rond te laten lopen buiten, maar achteraf gezien denk ik eigenlijk dat ze helemaal niet zo ver van ons vandaan zou zijn gegaan. Thuis komt ze altijd na 10 minuten weer terug naar binnen en loopt ze constant achter ons aan als we buiten aan het werk zijn.
De nadelen van vanlife met je kat op een rijtje
Je moet altijd alert zijn als de deuren van de bus open staan. Ik wilde Lillie gewoon lekker zonder halsbandje of iets dergelijks in de bus rond laten lopen, dus dan moet je goed in de gaten houden of ze niet ineens een sprintje trekt en er vandoor gaat.
Het riempje met uittrekbaar koord wat constant in de knoop raakt tussen de bosjes of onder de wielen van de bus, dus eigenlijk kan je ook niet echt relaxed wat anders gaan doen. Ik was eigenlijk continue achter Lil aan het aanlopen om haar uit te knoop te halen haha.
Wanneer je kat ziek is moet je natuurlijk een buitenlandse dierenarts vinden in de buurt. Wij hadden op een gegeven moment dat Lillie haar standaard brokjes op waren (ik had vier zakken meegenomen, maar dat was helaas niet genoeg). Ze heeft nogal een gevoelig maagje, dus ze ging niet heel lekker op nieuwe spaanse brokken. Ze heeft toen een week lang naast de kattenbak gepoept omdat ze zich niet lekker voelde. Ook geeft ze wel eens over (dat is thuis ook zo) maar het is een stuk minder makkelijk om een wasje te draaien of schoon te maken als je in een bus woont.
Wanneer je autopech hebt moet je met je kat langs de weg op hulp/ een sleepwagen wachten, in zo’n herriewagen naar een garage, daar wachten. Het is allemaal niet ideaal. En aangezien wij dit een stuk of 7 keer hebben doorgemaakt tijdens onze reis was het extra kut. Ik voelde me enorm schuldig. Dus ik zou aanraden om (wanneer ze verwachten dat ze langer bezig zijn dan een uur) meteen naar een hotel te gaan, zodat jij en je kat daar even kunnen settelen. Natuurlijk was het bij ons gewoon een ongebruikelijke situatie, hoe groot is de kans dat je zo vaak gesleept moet worden… En in het vervolg zorgen wij er natuurlijk voor dat we de kleine lettertjes van de ANWB hebben gelezen, zodat alles dit keer wél goed geregeld wordt en we meteen een leenauto krijgen waarmee we naar Nederland kunnen rijden.
Conclusie Het is natuurlijk wat meer werk en vergt echt wel wat geduld.. Na alle pech heb ik gezegd dat ik het niet meer zou doen, mijn kat meenemen. Maar ik was laatst een paar dagen met mijn nieuwe bus naar frankrijk en ik miste haar enorm. Ik zou haar dus gewoon weer meenemen als ik vier maanden op reis ga.
Het is zo fijn dat je eigenlijk de hele dag bij je kat kunt zijn, haar aandacht kunt geven en ook in de gaten kunt houden hoe het met haar gezondheid is. Ik had haar niet willen missen die maanden.
Dus als je erover nadenkt om je kat mee te nemen, dan zou ik zeggen; het kan, maar neem het serieus en zorg ervoor dat je alles goed geregeld hebt om alles zo comfortabel mogelijk te maken.
Vrij Eigenwijs 