Nu de basis erin zit en ik de vloer heb gelegd is het tijd voor het bouwen van alle frames. Op het moment van bouwen hadden mijn vriend en ik beiden corona en voelden we ons ontzettend ellendig. Maar omdat we haast hadden hebben we erdoorheen gewerkt.

Het keukenblok inclusief verdeelvakken voor keukengerei, de schoon en vuilwater jerrycans en de huishoudaccu. Daarnaast nog een schuiflade, gemonteerd met kogelladegeleiders. Het ziet er makkelijk uit, maar dit is nog best wel een gedoe. Alles moet haaks en op de milimeter goed afgemeten. Vooral voor het gedeelte hierna, want er komen in totaal drie klapdeurtjes in die met scharnieren bevestigd worden. Deze moeten naadloos in het frame vallen.. Gelukkig is mijn vriend iets meer van het nette werk dan ik haha 🙂

De bank is gebouwd met daaronder twee schuifbakken, één voor de portapotti en één voor overige opslag. Ik heb hiervoor nooit schuiflades gehad en ik kan je vertellen dat dit echt een luxe is! Alles gaat zoveel sneller open en dicht. Helemaal voor het uitschuiven van het toilet (als je ’s nachts moet plassen) is het geweldig. Ook zitten alle deurtjes en de schuiflade van het keukenblok super netjes in het frame en begint het geheel ergens op te lijken.

Vervolgens heeft mijn vriend een dakraam in de bus gezet. We hebben al ervaring met het dakraam met ventilatiesysteem van fiamma, gekocht via schijndel de wit (de plek voor al je camper artikelen). En ondanks dat het erg gek is om iemand een gat in je dak te laten zagen, keek ik er erg naar uit om een tweede dakraam te hebben.

Deze dag stond in het teken van naaien, naaien en nog eens naaien. Ik ben een hele dag bezig geweest met het maken van de bankkussens en gordijnen. Dat eerste heb ik heel eigenwijs met de hand gedaan, ontzettend veel werk, maar ik had het gevoel dat het dan mooier zou lukken. Tegelijkertijd zijn mijn vriend en zijn vader bezig geweest met het aansluiten van een campingstekker contact punt en alle andere elektriciteit. Een heftig dagje zo!

Terwijl ik de hele dag aan het werk was, heeft mijn vriend in no time een bedframe met uitschuifsysteem en verdeelvakken in elkaar gezet. Super trots en blij dat het is gelukt, want de dag erna wilden we naar Frankrijk toe.

Het bed is voor mij in de breedte lang genoeg om in te kunnen slapen, maar als er iemand mee op reis gaat kan het bedframe uitgeschoven worden tot een kingsize formaat waarbij je in de lente ligt. In de vorige bus van mijn vriend lag ik altijd echt te krap in de breedte, ondanks dat het tweepersoons was. Nu kan ik heeerlijk comfortabel en lang uitgestrekt slapen! Daarnaast heeft mijn vriend ook nog de kozijnen op maat rondom mijn ramen gebouwd. De rest kan pas afgemaakt worden zodra mijn leeslampjes en ledjes binnen zijn, want die moeten daarin op maat worden gezaagd.

De bus is uiteindelijk met 10 dagen werk tot dit eindresultaat gebouwd. We hebben keihard gewerkt zodat we, voordat ik naar Zwitserland ging, nog een paar dagen op surftrip konden. Met bloed, zweet en tranen (en Corona) is het gelukt om de bus mega ver af te krijgen.

Ik ben echt super happy met het resultaat tot nu toe, dit voelt zo erg als mijn eigen fijne kleine gezellige busje! Het is natuurlijk nog niet helemaal af. Ik moet de keuken nog afmaken (afvoer, kraan etc), het plafond verder bekleden met houten latjes en dan moet alleen de laatste electra (de ledjes, leeslampjes en het bedieningspaneel) op de accu aangesloten worden. Maar daar ga ik nu lekker rustig mee verder wanneer ik genoeg zin en tijd heb. Alles wat ik nodig heb om op reis te gaan (en meer) zit er al in, dus ik ben dik tevreden!

Wil jij nou ook graag je busje ombouwen dan kun je altijd contact opnemen met mij of mijn vriend. Hij bouwt het liefst bussen om voor surfers en bedenkt hiervoor de meest handige indelingen zodat je al je surfboards mee kunt nemen. Maar ook als je niet surft denkt hij graag met je mee!

Omdat hij weet hoe leuk het is om deels zelf je bus om te bouwen, maar het gewoon erg lastig is en er veel bij komt kijken, kun je bij hem ook bepaalde onderdelen laten doen. Je kunt uit handen geven wat je zelf niet snapt of kan en de rest kun je alsnog zelf doen. Maar natuurlijk kan je hem ook compleet om laten bouwen. Voor inspiratie of vragen kun je op zijn instagram terecht (@surf.shack.vans).

Weet je nog dat ik zei dat ik nooit een eigen bus om zou gaan bouwen? Nou daar kom ik even op terug, ik heb namelijk iets meer dan een maand geleden mijn droombus gevonden en binnen een week had ik mijn oude camper verkocht en de nieuwe bus aangeschaft. Hij was nog helemaal leeg en ik had twee weken voor ik ermee naar Frankrijk zou gaan en drie weken voordat ik ermee naar Zwitserland wilde met vrienden. Gelukkig bouwt mijn vriend al een tijdje bussen om (@surf.shack.vans op instagram) en hebben we in recordtijd de basics erin gezet. Ik zal in deze blog wat foto’s delen, met korte stukjes tekst van het proces tot nu toe.

Hieronder de foto van hoe ik de bus heb gekocht:

Het eerste wat ik heb gedaan is de vloerplaat eruit gehaald en opgeschuurd, de vloer geïsoleerd en de eerste elektrische kabels getrokken. Dat laatste had ik nog nooit gedaan en het klinkt erg complex, maar eigenlijk is het heel simpel haha. Zoals je ziet, zag de bus er meteen een stuk netter uit al.

Vervolgens heb ik de grijze bumpers zwart gespoten, zoals gewoonlijk (deels) zonder netjes af te plakken en niet erg secuur maar goed van veraf ziet het er prima uit haha.

Daarnaast heb ik ook het plafond geÏsoleerd. Het isolatiemateriaal wat ik gebruik is van armaflex. Je kunt dit erg gemakkelijk opplakken (je krijgt het er alleen erg moeilijk weer af als je iets verkeerd doet haha). Ik heb een aantal stukken open gelaten voor het dakraam en andere werkzaamheden.

Hierna begon het schetsen (ik heb echt al duizenden schetsen gemaakt, maar dit was dan toch het uiteindelijke plan). Zoals je ziet hou ik ook de kosten bij voor de ombouw, zodat ik precies weet wat ik er nou echt in geïnvesteerd heb. Voor de mensen die ook interesse hebben in het ombouwen van hun eigen busje, zal ik de uiteindelijke kosten nog wel delen in een blog zodra mijn bus compleet af is.

Zo dan is de basis nu gelegd en na het purren (isoleren met purschuim) kan het leuke gedeelte beginnen, namelijk de framebouw van de bank, het keukenblok en het bed. Hierover in de volgende blog meer!

Een jaar geleden heb ik een mitshubishi campertje gekocht en helemaal opgeknapt. Ik heb erin gewoond, ben ermee op reis geweest en ik heb er enorm van genoten. Toch heeft het nooit gevoeld als mijn droombus, ondanks dat ik hem helemaal cozy heb ingericht.

Ik ben al heel lang aan het zoeken naar mijn droombus, maar het is echt heel lastig om een leuke bus te vinden met niet teveel kilometers op de teller, in een goede staat. Ik val toch telkens weer voor die oude leukerds en die hebben nou eenmaal vaak haken en ogen. Dus ik had eigenlijk het idee een beetje opgegeven dat ik hem zou gaan vinden.

Tot er ineens een heel lief compact renault trafic busje met hoog dak op marktplaats verscheen. Ik heb meteen gereageerd en ben zo snel mogelijk gaan kijken. Het enige probleem was dat ik door al het reizen niet genoeg geld had om beide campers te behouden. Ik moest dus eerst mijn oude wegdoen, voor ik deze kon kopen. Erg spannend want je weet niet hoe snel je camper verkocht wordt en of de bus er tegen die tijd nog is.

Net nadat ik terug in Nederland was, had ik er al over nagedacht op mijn camper te verkopen. Dus toen heb ik mijn camper een beetje opgeknapt en een leuk kleurtje gegeven. Ik zette hem na het zien van deze bus meteen op marktplaats en had verwacht binnen een paar weken reactie te krijgen, maar meteen in de eerste paar uur had ik al 7 reacties van mensen die enorm geïnteresseerd waren.

Ik was trouwens wel echt nog heel blij met de camper, ik reed er bijna dagelijks mee en dat voelde allemaal ook erg vertrouwd. Ik was stiekem best bang dat mijn volgende bus ineens een miskoop zou zijn en ik spijt zou krijgen dat ik deze weg had gedaan. Maar er waren wel echt een aantal dingen die ik niet zo chill vond op de lange termiijn. Er zaten wat roestplekken, de uitlaatpijp had een lek (die was wel gemaakt, maar toch), je hebt alleen je zijspiegels om in te kijken tijdens het rijden en de camper is gewoon erg breed. Dat laatste is vooral lastig als je op kleine weggetjes moet rijden waar ook nog eens tegenliggers komen. Ik wilde gewoon heel graag een kleine compactere camper.

Gelukkig viel mijn camper goed in de smaak en had ik hem binnen een week verkocht aan een stel meiden die ermee naar spanje wilden reizen, super leuk en voor mij ideaal want nu kon ik mijn nieuwe busje op gaan halen. Ik had een aanbetaling gedaan, zodat hij er zeker weten nog zou zijn en een dag later stond ie voor mijn deur!

Ik ben super blij met mijn nieuwe bus, ik heb tot dusver nog geen gekke dingen of plekken ontdekt. De onderkant ziet er goed uit en is nog hard (het is weer een oude uit 1991, dus ik had meer roest verwacht), hij rijdt super lekker, heeft veel ramen en ik ben gewoon echt verliefd op dit schattige model.

Maar nu kwam natuurlijk meteen het volgende stresspunt; de bus was helemaal leeg en moest binnen drie weken omgebouwd zijn, omdat ik naar zwitserland zou gaan met drie vrienden. Dit wist ik van te voren, dus ook daardoor heb ik erg getwijfeld of ik het wel moest doen. Ik had natuurlijk al een kant en klare camper waar vier personen in pasten. Maar mijn gevoel zei echt dat dit hem was en ik ben super blij dat ik ervoor ben gegaan!

Ik heb ooit gezegd dat ik nooit een bus zelf om zou bouwen, maar ik kon dit leuke bussie niet weerstaan. Samen met mijn vriend, die overigens naast zijn werk als surf instructeur ook bussen ombouwt (@surf.shack.vans), ben ik als een malle aan de slag gegaan. Je kunt meer lezen over hoe dat ging in de volgende blog 🙂

Lees hier het vervolg op mijn vorige blog waarin ik vertel over onze ellendige terugreis na drie hele mooie maanden op reis!

Zelfde liedje, andere dag

Uiteindelijk hebben we drie dagen gereden, steeds kleine stukjes van één a twee uur. Het ging goed, gelukkig! En langzaamaan begon ons vertrouwen in de bus weer te groeien.
Tot de vierde dag, na een uur rijden en een korte stop bij een benzinepomp, viel de auto wéér uit.Ik kon het bijna niet geloven, er is ook gewoon geen touw aan vast te knopen. De ene keer valt ie na 5 minuten uit en dan na 5 uur rijden pas.

Na twee uur wachten bij de pomp, werden we weer naar de Mercedes dealer gesleept (dit keer konden we gelukkig gewoon meerijden). We kwamen aan in het stadje Vitoria-Gasteiz en daar heb je allerlei verschillende afdelingen van mercedes-benz (de fabriek, de garage, kantoor etc.), opzich een goed teken.. Dat wekt toch meer vertrouwen dan de kleine onderbezette garage in Zamora. Na eerst bij de verkeerde locatie afgezet te worden, zijn we weer doorgereden naar de juiste locatie. De garage was alleen wel al dicht, dus werden we buiten het hek neergezet en moesten we de dag erna terugkomen.

Wij weer in de taxi naar een hotel en de ochtend erna rond 9u naar de dealer. We hebben uitgelegd dat we van de vorige dealer en garantie hebben gekregen dat de volgende reparatie kosteloos zou zijn (hier hebben we redelijk wat moeite voor gedaan). De medewerker gaf ons gelijk en ze zouden contact opnemen met de afdeling in Zamora. Na even wachten gaan ze zoals elke keer weer de bus uitlezen en proberen te achterhalen wat er mis is. We kozen er na een paar uur voor om naar het hotel te gaan.. We hebben al wel genoeg gewacht de afgelopen dagen dacht ik zo!

Alternatieven zoeken

Even een fast-forward; na 5 dagen vol met frustrerende belletjes en mails met vertalers, de dealer en de ANWB waren we nog geen steek verder. De communicatie en manier waarop we werden behandeld is ronduit belachelijk. Gelukkig hebben we uiteindelijk besloten contact op te nemen met het Nederlandse repratiëringbedrijf Jachttrans (aanrader) en Mercedes-Benz Nederland, en hiermee waren de contactmomenten echt een verademing. Het is echt ongelofelijk hoe groot het verschil is qua service in het buitenland en in Nederland zelf.

We zaten er na de afgelopen 3!! weken compleet doorheen en het enige wat we nog wilden was NU naar huis. We zijn aarzelend gaan kijken naar vliegtickets, maar hiervoor moest enorm veel geregeld worden. Ten eerste moesten we regelen dat de bus naar Nederland gesleept zou worden, hiervoor moesten we natuurlijk ook de bus rijklaar maken en alle waardevolle spullen zoals surfboards etc. goed vastmaken. Daarnaast moesten we een geverifieerde reismand voor Lillie aanschaffen, zodat ze mee mocht in de cabine.

Met je huisdier in het vliegtuig

Even tussendoor: ik vind het echt niet oké om zomaar je huisdier mee te nemen in het vliegtuig, de stress die het oplevert is iets wat je niet licht op moet vatten.. Maar op dit moment zagen we geen andere optie. Het was gewoon een levensgevaarlijke situatie met de bus, die telkens gemaakt lijkt, maar dan toch weer uitvalt.

Gelukkig mag je bij Transavia je huisdier nog meenemen in de cabine, want in het ruim dat had ik echt niet gedaan. Ik zag al helemaal voor me hoe Lillie het na die vlucht had begeven en ik haar dood in haar mandje aan zou treffen. Ik wordt alweer naar als ik eraan denk.

Maar goed, een mandje dus.. Ik heb zo’n 35 minuten heen en 35 minuten terug gelopen naar een winkelcentrum waar ze een geschikt mandje zouden hebben. Er zijn een heleboel eisen verbonden aan zo’n mandje, waaronder de afmetingen. Na met drie verschillende medewerkers te hebben gesproken (in Spaans en gebrekkig Engels) lukte het dan toch eindelijk om duidelijk te maken wat ik nodig had. Alleen was het enige wat ik kon vinden een reismandje dat eigenlijk net te groot was. Dat leverde mij natuurlijk al enorm veel zenuwen op, want wat als ik bij het vliegveld niet door mocht? Maar goed, ik had niet zoveel keus en dus kocht ik hem maar gewoon.

Corona gezeik

Tijdens onze reis hebben we eigenlijk weinig last gehad van de hele corona situatie. Hierdoor hadden we helemaal niet nagedacht over het hebben van een corona reisbewijs.. Het is dat mijn vriend ermee kwam, anders was ik het oprecht vergeten. Wij zijn allebei niet gevaccineerd en daarom moesten we dus een test doen.

Op zich niet erg, maar toen ik een afspraak probeerde te maken kwam ik erachter dat je op het vliegveld bij Bilbao alleen ’s ochtends een snelle antigeentest kon doen. Wij vlogen om 21.00 ’s avonds pas. Ik heb nog gebeld om het te checken, maar vanaf een uur of 13.00 was de testservice gesloten. Normaal gesproken zou ik zeggen ik wacht wel gewoon zo lang op het vliegveld, jammer dan! Maar met een kat kan dat gewoonweg niet. Ze is oncomfortabel waardoor ze niet drinkt en eet, heeft daar geen kattenbak en het is gewoon een hele lange stressvolle zit. Terwijl als we zo laat mogelijk gaan, dat allemaal tot een minimum gebracht wordt.

Dus we moesten op zoek naar een testservice in Vitoria-Gasteiz. Er was er welgeteld één en telkens als we belden kregen we geen gehoor. Toen heb ik in het Spaans een mail gestuurd en gelukkig werkte dat uiteindelijk. Je moet natuurlijk ook rekening houden met het feit dat ie na 24 uur niet meer geldig is en dus hadden we maar één mogelijkheid; de ochtend waarop we gingen vliegen. Dus nu was het hopen dat de pech ons niet nóg verder zou achtervolgen en we ineens positief zouden testen!
Gelukkig ging dat allemaal goed en kregen we een aantal uur na de test onze negatieve testuitslagen, waarna we nog even konden chillen, om vervolgens naar het vliegveld te gaan.

De vliegreis met Lillie

Pfff wat een gestress.. vliegen met je kat! Ik wilde alles zo goed mogelijk voor haar regelen en overal zo snel mogelijk doorheen, dus ik had me tot in de puntjes voorbereid. Maar als je uiteindelijk op dat vliegveld bent, gaat alles natuurlijk anders haha. Ik had sowieso al best lang niet meer gevlogen dus ik had geen idee meer hoe het allemaal werkte. Achja, gelukkig kwamen we overal doorheen zonder problemen. Ik zal in een andere (korte) blog wat meer vertellen over waar je op moet letten als je met je huisdier in de cabine wil vliegen.

De vlucht zelf is denk ik een van de meest verschrikkelijke twee uur uit m’n leven. Lillie bleef “rustig” en gaf geen kik, maar ik stond doodsangsten uit. Ik mocht haar niet op schoot houden, ze mocht alleen bij mijn voeten staan (in haar reismandje). Omdat ik haar wilde laten weten dat ik bij haar was en ze veilig was, heb ik de hele reis (Ja écht de hele reis) dubbelgevouwen gezeten om haar te kunnen aaien. Ik heb in lange tijd niet zoveel rugpijn gehad, maar ik wilde haar gewoon niet loslaten. Mijn vriend aaide me af en toe over m’n rug, maar hij ging ook helemaal slecht van de stress dus erg veel had ik niet aan hem op dat moment haha.

We waren de hele weg zo bang dat ze het niet zou overleven van de stress.. Ik weet niet of ik ooit nog een vliegreis op een positieve manier kan ervaren. Als je zo laag bij de grond zit de hele vlucht, voel en hoor je pas wat een geschud en gerammel er allemaal wordt veroorzaakt. Elk beetje turbulentie voelde alsof we neer gingen storten.. Gelukkig is alles “goed” gegaan en hebben we het allemaal overleefd! Maar ik zou dit echt noooit meer van mijn leven doen.

Opluchting

Eindelijk op Nederlandse bodem! We werden opgehaald door twee hele lieve vrienden, waarbij we ook een tijdje hebben gecrasht tot ik mijn eigen camper weer uit de stalling had gehaald. Het was super lief dat we daar een weekje mochten overnachten, maar het is toch veel fijner om lekker in je eigen comfortabele bubbeltje te kunnen leven.

De bus van mijn vriend is ondertussen ook in Nederland aangekomen (ongeveer 2 weken na ons vertrek) met alle spullen nog intact! Hij rijdt weer en mijn vriend is hem nu weer een beetje verder aan het ombouwen.

Wij zijn erg blij dat we weer veilig thuis zijn en we gewoon lekker in onze eigen taal kunnen communiceren haha. Maar eerlijk is eerlijk, nu we uit alle ellende zijn, kijken we er ook alweer naar uit om komende winter gewoon weer op reis te gaan! We zullen waarschijnlijk samen een kleinere bus aanschaffen en onze beide campers verkopen. Misschien voor sommigen gek, maar wij hadden zelfs in de grote bus het idee dat we overbodige ruimte hadden haha.

Ach ja, ieder zo zijn eigen ding! We gaan binnenkort ook in een klein studio’tje wonen, dus dan is een grote bus natuurlijk ook niet persé nodig. Zolang we in onze nieuwe bus kunnen staan en we een aantal maanden op reis kunnen zonder ons opgesloten te voelen, zijn wij tevreden! Tot zo ver onze pech, vanaf nu hopelijk alleen nog maar vrolijke blogs! 🙂

Een leuke tip voor iedereen die geïnteresseerd is in vanlife is het Vanlife Magazine. Hierin vind je inspirerende verhalen van mensen die in een bus wonen of reizen, diepgaande gesprekken, handige tips en nog veel meer! Ik vind het vooral erg leuk om verhalen te lezen van mensen die ik heb leren kennen via de online camper community. Maar ook voor iemand die nog aan het begin van zijn of haar avontuur staat is het erg inspirerend, motiverend en leerzaam!

De laatste weken van onze reis zijn voor ons echt ellendig geweest.
We kregen voor de tweede keer deze reis autopech en in het begin ben je dan nog best relaxed. Dan denk je: we weten wat er gaat gebeuren en we maken er het beste van.
Je zet alles weer in beweging: sleepwagen regelen, taxi regelen (door corona mag je niet mee met de sleepwagen), belangrijke spullen inpakken etc.

Wanneer je met een kat reist, is het alleen wel extra vervelend. Zij moet nu voor de tweede keer langs de weg met ons wachten tot de taxi er is. Met langsrazende auto’s, wind etc. Daarna een taxi in waarvan de geur haar onbekend is. Allemaal factoren die voor stress zorgen.
Wij voelen ons dus extra rot a dat het wéér gebeurt. Maar we kunnen er weinig aan veranderen, dus daar gaan we maar weer.

Slechte communicatie en asociaal behandeld

De eerste sleepwagen die kwam was te klein, ondanks dat we duidelijk hadden gezegd hoe groot en zwaar de bus was (lekker bezig weer ANWB).
Na lang wachten kwam er een nieuwe.. We werden dit keer gesleept naar een garage in Toro die nog drie dagen dicht was vanwege de feestdagen. De vorige keer hadden we ook in het weekend pech, toen hebben we ons eigenlijk heel erg vermaakt tijdens het wachten. We zijn toen lekker gaan skaten en houtbewerken.
Dus we vonden het geen probleem, we konden in de bus slapen en we hadden zoiets van we maken er gewoon weer iets leuks van.

Maar de ochtend erna komt er ineens weer een sleepwagen die ons abrupt naar een andere garage kwam slepen. We hadden nog niets ontbeten, onze tanden nog niet gepoetst etc.
We werden al vastgemaakt voor we konden vragen wat het plan was.
Toen we het vroegen werd ons verteld dat we naar de Mercedes dealer in Zamora zouden gaan.
Wij wisten van niks, want de anwb had helemaal niets aan ons doorgeven.
Dus zonder dat we überhaupt na konden denken over wat we zelf graag wilden, waren we alweer onderweg.

Aangekomen bij de Mercedes dealer kregen we te horen dat we de bus uit moesten, dat de kat eventueel kon blijven zitten.
Maarja wat is dan het beste? Ik wist het echt niet.. in de bus voelt ze zich veilig, maar die monteurs zitten wel met de autodeur open en zijn telkens in de weer.. Maar ik kan moeilijk de hele dag met haar op de stoep gaan zitten. Ik koos ervoor om haar in de bus te laten, maar ik had er al snel spijt van.
Die monteurs gooiden de garagedeur dicht en ik voelde me mega machteloos omdat ik niet wist wat ik moest doen.

Vanaf het begin werden we al enorm asociaal behandeld. De sleutels werden uit Carlo’s handen gerukt en niemand wilde z’n best doen om via google translate aan ons uit te leggen hoe en wat. In noord spanje spreekt bijna niemand engels en ons spaans is gebrekkig, dus dat maakte de hele situatie ontzettend lastig.

Toen ging de garage ook nog eens dicht voor de siësta. Ik zei in t Spaans dat ik m’n kat uit de auto wilde halen, maar dat kon niet want alle alarmen zaten er al op. Weer zonder iets door te communiceren..
De manier waarop er met ons om werd gegaan was echt klote.

Zodra ze weer open gingen heb ik lillie gepakt en ben buiten gaan zitten met haar, wat brokjes en water. Ze zat voornamelijk in haar mandje, maar af en toe liet ik haar er even uit om een beetje rond te kunnen lopen.
Wat voelde dat als een opluchting.. het is niet ideaal, maar dan is ze ten minste gewoon bij mij!

Na een hele dag op de stoep te hebben gezeten was de bus gemaakt. We hebben ongeveer 8u buiten gewacht, gelukkig was het lekker weer.
Ik voelde me nog steeds ellendig na de stressvolle en vermoeiende dag, maar goed het zit er weer op..

wachten, wachten en nog eens wachten

We zijn naar een mooie camperplek in de buurt gereden om te overnachten. De dag erna zijn we nog geen vijf minuten aan het rijden of de auto valt weer uit.
Ik kon wel janken.
Maar ja, wat kan je verder? Dus wij weer de anwb bellen, het hele riedeltje opnieuw.

Dit keer konden we niet meteen naar de Mercedes dealer gesleept worden, want het was weer siësta…dus werden we gedropt op een industrieterrein in de buurt.
Er werd ons verteld dat we straks weer opnieuw een sleepwagen en taxi moesten regelen om alsnog bij de dealer te komen (die er 10 min vandaan was).
Wat een onzinnig gedoe allemaal.

Op dat industrieterrein komen we erachter dat we daar helemaal geen bereik hebben. Bellen lukte niet en mijn vriend had ook geen internet.
Gelukkig deed mijn internet het op de een of andere manier wel en hebben we via zijn ouders de anwb weten te bereiken. We waren ondertussen helemaal klaar met de dag dus spraken af om op het industrieterrein te overnachten in de bus en in de ochtend gesleept te worden.

Om 9u de dag erna werden we weer naar de dealer gebracht. We hadden een tas met spullen, de kattenbak en lillie in haar reismandje uit de bus gehaald voor t geval we naar een hotel moesten.
Car is naar binnen gegaan om alles voor de bus te regelen en ik bleef buiten met lillie, terwijl ik ondertussen een hotel probeerde te regelen.
Voor iemand die het al verschrikkelijk vindt om de huisarts te bellen, is telefonisch een hotel regelen (in het Spaans) echt een opgave.. Maar het was gelukt.

We konden pas in de middag inchecken en rond die tijd werd ons verteld dat de bus om 16.00 klaar zou zijn.
Dus we besloten om nog maar even de tijd uit te zitten (dit keer mochten we “gelukkig” wel binnen wachten, wat een service).
Na 16.00 werd er gezegd dat het nog één a twee uur duurde. En daarna weer. Uiteindelijk hebben we 10uur!!! Lang bij de dealer gezeten.  Het enige wat ze hadden gedaan was drie kabeltjes vervangen.
We hadden echt het gevoel dat ze maling aan ons hadden en andere klanten voor lieten gaan, terwijl wij in de stress zaten te wachten..

Ze hebben een proefrit gedaan en de auto reed weer.. wij hadden er nog steeds helemaal geen vertrouwen in, omdat dit is hoe t de vorige keer ook ging. We hebben overnacht om de hoek van de garage, omdat we niet ver ervandaan durfden te rijden. De dag erna voelden we ons ellendig, zenuwachtig, misselijk.
Eigenlijk durfden we al niet meer te gaan rijden, maar ja blijven staan kan ook niet.
We startten de auto, laten hem lekker even warmdraaien.. we rijden weg.. en ja hoor, weer hetzelfde geluid en de auto die uitvalt. Het gevoel wat er dan door je lichaam gaat, is niet te omschrijven. Je weet dat je weer een ellendige dag tegemoet gaat en Lillie weer enorm veel stress zult moeten bezorgen.

Het vervelende is dat als je hem opnieuw start en langzaam rijdt, hij het soms gewoon doet. Het maakt het enorm lastig om het probleem te vinden. Eén voordeel: Dit keer konden we dus gelukkig wél langzaam en tegen het verkeer in (zodat we niet om hoefden te rijden) zelf naar de dealer rijden.

Een dure grap

Via een vertaler van de anwb heeft car weer geregeld dat ze er naar gaan kijken. Er wordt ons verteld dat we voor een week!! een hotel moeten zoeken.
Er zit een fout in het elektronisch systeem en het duurt even voor ze dat hebben vervangen. Ze gaan hem opsturen naar een specialist.. Mijn vriend heeft ondertussen al 400 euro uitgegeven aan vier kabels van de injectoren, die vervangen zijn. Dit nieuwe grapje zal 600 euro gaan kosten.

Het vervelende is dat mijn vriend te laat zijn anwb abbonement heeft afgesloten, dus ondanks dat hij betaald voor pechhulp in het buitenland, hotels, vervangend vervoer etc. heeft hij nul rechten. De anwb wil ons eigenlijk niet helpen vanwege de kleine lettertjes en we hebben “geluk” dat ze ons al die keren wilden slepen. We moeten dus alles eromheen zelf betalen en dat is een hele dure grap. We hebben alle opties bekeken en berekend qua kosten (ondertussen denken we erover na om hem naar Nederland te laten repratiëren, wat ongeveer 2000 euro kost) en we besluiten hem maar te laten maken, in de hoop dat ze nu wel goed de tijd nemen voor ons en de auto écht maken. Dus weer een taxi in en dit keer zo snel mogelijk naar een hotel.

Ondanks dat zo’n nieuwe, gek ruikende omgeving ook spannend is voor lillie, kunnen we nu wel even een paar dagen een soort van ontspannen en settelen. Even een beetje afstand doen van deze situatie. Wij voelden ons over alles mega schuldig tegenover Lil, dat ze telkens de bus in en uit, taxi in en uit moet. Dan weer op straat wachten, dan weer bij de garage.
We zitten er best wel een beetje doorheen en voelen ons machteloos. Het enige wat we kunnen doen is afwachten en hopen dat dit écht de laatste keer is.

We proberen bij alles wat we doen, het zo comfortabel mogelijk te maken voor haar. Zij is sowieso onze prioriteit.
Vanlife met een kat is super fijn en leuk en zonder deze pech was het echt prima geweest. Maar door deze hele situatie zou ik haar tijdens de volgende reis wel echt bij een vriendin laten. Dit wil je haar gewoon besparen.

Eindelijk gemaakt?

Na zeven dagen in een hotel en nog een taxiritje naar de dealer tussendoor, is de bus weer gemaakt. Het waren ineens toch de injectoren en deze zijn gereviseerd (1500 euro), maar wel logischer dan dat het aan de ECU lag. Wel gek want wij hadden de eerste keer bij de dealer al gevraagd of het de injectoren waren, maar zij zeiden dat ze in orde waren. Maar goed..
We zijn weer naar een zelfde plekje gereden om te overnachten en de dag erna gaan rijden. Mijn vriend had er geen vertrouwen in en voelde zich echt vreselijk achter het stuur, maar ik had op de een of andere manier wel het gevoel dat het dit keer goed zat..

Weten hoe onze terugreis verder verliep? Lees dan verder in de volgende blog!

Het is een veelbesproken onderwerp onder vanlifers, en een vraag voor mensen die nog nooit in een bus hebben rondgereisd. “hoe doe je dat nou eigenlijk met naar de wc gaan.. En waar douchen jullie in godsnaam? Als je in je bus woont is het ook gewoon minder makkelijk allemaal.
Ik zal in deze blog uitgebreid vertellen over onze douche en toiletverhalen!

Klopt het dat je heel erg weinig doucht?

Ja, dat klopt wel.. Wij waren in eerste instantie van plan om een douche in de bus te bouwen, ik zag het niet zo zitten om in de winter koud te moeten douchen. Maar omdat de bus in zo’n korte tijd gebouwd moest worden en we gewoon heel graag de warmte op wilden zoeken, hebben we het niet meer gedaan.
Mijn vriend heeft een buitendouche gebouwd via een tank op het dak en een tuinslang met een fijne sproeikop. Deze kan ook aangesloten worden op de watertanks onder de bus. Onderweg kwamen we er ook achter dat het veel warmer was in Spanje/Portugal dan wij hadden verwacht in de winter. Dus dat koud douchen was helemaal niet zo erg.
We hebben de douche alsnog niet erg vaak gebruikt, we waren best veel in de zee te vinden.. om te surfen, maar ik nam ook best veel koude duikjes, dus je voelt je dan ook niet zo vies.

Hoe vaak douchen jullie dan onderweg?

Hoe vaak je kunt douchen wanneer je in een bus rondreist verschilt heel erg, in het begin reden we elke dag lange stukken dus dan douche je best weinig. We zochten vaak na een week, of twee weken een camping op om even lekker gebruik te maken van alle diensten. Maar een camping kost al gauw tussen de 15-25 euro (zelfs in het laagseizoen) dus dat is best prijzig als je het eigenlijk alleen maar doet om te douchen.

Toen we uiteindelijk bij de kust waren gingen we dus vaak de zee in.
En soms vulden we gewoon een teiltje met wat warm water waarmee we onszelf wasten. Het was niet het meest praktische teiltje, je kon hem inklappen en soms als ik er dan teveel tegenaan leunde bij het hurken klapte die ineens in haha. Maar toch was het best fijn, we voelden ons hierna wel het meest fris!

In spanje hebben we bij de broer van mijn vriend kunnen douchen, wat heel fijn was. En we hebben in zuid spanje ook een keer twee nachten in een hotel geslapen dus toen heb ik vrijwel de hele tijd in bad rondgedobberd. Je ziet het wel meer voorbij komen, vanlifers die een aantal dagen in een hotel gaan zitten. Wij dachten dat we er super erg van zouden genieten, maar eigenlijk voelden we ons er helemaal niet thuis en wilden we na één nacht alweer terug naar de bus.

Het fijnste was het toen onze vrienden langskwamen, want toen konden we onbeperkt warm douchen bij hun Airbnb. We waren daar altijd welkom! We hebben er wat wasjes gedraaid, onze wetsuits gewassen en daarnaast konden we er ook gezellig komen barbecuen en lunchen.

In de laatste weken hebben we vanwege heel veel autopech veel in hotels gezeten, voor m’n gevoel heb ik toen echt meer gedoucht dan nodig haha. Ik heb altijd best wel snel last van een droge huid en eczeem en dit kwam meteen weer helemaal terug. Balen, want het ging zo goed toen ik vrijwel elke dag in de koude, zoute zee zwom. Het voelt ook heel raar om ineens zoveel te kunnen douchen, het voelt ook niet alsof het echt nodig is. Je raakt uiteindelijk gewoon een beetje gewend aan het weinig douchen en als je stinkt, stink je allebei dus dat maakt het ook weer minder erg haha.
Ik had van te voren verwacht dat ik het meer zou missen, maar dat viel reuze mee.
En daarnaast zijn die koude douches en duikjes dus ook nog eens veel beter voor je huid en haar!

Plas en poepsituaties

We hebben een portapotti uit mijn eigen camper meegenomen in de bus van m’n vriend. Het is in principe een chemisch toilet, wat ik wel jammer vind, maar een compost toilet is echt heel erg duur (rond de 1000 euro). In het begin gebruikten we de schoonmaak vloeistoffen die ik erbij had gekregen. Toen deze op waren en we ze nergens konden vinden in het buitenland, zijn we overgestapt op natuurazijn. Daar ben ik veel blijer mee, want dat is helemaal niet slecht voor de natuur. Als de klep open gaat ruik je natuurlijk wel een azijnlucht en we hebben het gevoel dat je misschien iets eerder geurtjes ruikt dan met het chemische spul, maar dat vinden we het wel waard!

Toen we eerst in mijn camper woonden plasten we daar eigenlijk alleen op en we poepten op openbare toiletten, bij familie of vrienden haha.
Uiteindelijk was ik het wel zat om het op te houden tot we ergens konden, dus na een paar weken zijn we toch maar gewoon op onze portapotti gaan poepen (wat echt een verademing was haha)

We zijn aan het begin van onze reis naar het buitenland nog best vaak buiten naar de wc geweest, vooral als er gewoon bosjes in de buurt waren.
Daar hebben wij allebei sowieso geen problemen mee. Buiten naar de wc gaan voelt best bevrijdend en is soms zelfs fijner dan op een openbaar toilet!
We proberen dan altijd onze papiertjes mee te nemen om weg te gooien, in plaats van in de natuur achter te laten. Dat is namelijk iets wat je echt veel ziet op overnachtingsplaatsen, struiken vol papier.. Super zonde en onnodig!

Je vraagt je misschien af of het niet ongemakkelijk is om in zo’n kleine ruimte naar de wc te gaan, waar de ander alles kan horen en ruiken 😉
Maar ik kan je vertellen; zelfs dat went!
Ik vermeed het onderwerp van poepen en scheetjes liever voordat we in een bus woonden. Ik vond het al ongemakkelijk als ik beneden naar de wc ging terwijl mijn vriend boven was (super onnodig, i know)
Maar ik kan je vertellen dat je er op deze manier heel snel overheen bent.
Plassen doen we sowieso zonder moeite terwijl de ander ernaast zit.. Maar als een van ons moet poepen dan gaat de ander altijd even voorin zitten, of als degene nog in bed ligt gewoon even omgedraaid liggen.
Ik heb wél één keer buikgriep gehad en toen vond ik het toch wel even kut om naar de wc te gaan waar mijn vriend praktisch naast zat. Maar goed zo leer je elkaar weer een beetje beter kennen haha en ik vind het eigenlijk heel chill dat we die schaamte lekker voorbij zijn.

Leuke ervaringen met het legen van de portapotti

Je hebt veel benzinepompen, supermarkten en andere losplaatsen waar je je toilet kunt legen en via de app park4night kun je o.a. servicepunten vinden waar je je vuil water en toilet kan legen. Super handig, maar soms ook best ongemakkelijk..

Op de een of ander manier is het vullen van de watertanks de taak van mijn vriend geworden en het legen van de portapotti die van mij.
Ik moet zeggen dat ik er niet altijd zin in heb om onze mix van plas en poep in een gat te mikken, maar over ’t algemeen is het wel te doen.

Het gebeurde wel vaker dat er bij een tankstation groepen mensen rondhingen terwijl wij de wc moesten legen.. Ik voelde me altijd enorm bekeken en was blij als het er weer op zat. Één keer zijn we naar een losplaats geweest op iemands terrein, dat was mega ongemakkelijk, omdat die man bleef staan kijken terwijl ik alles in die put kieperde.
Dat je zelf naar je ontlasting in vloeibare vorm moet kijken is al erg genoeg, maar dat er dan een vreemde over je schouder meekijkt is niet heel comfortabel haha.

Of we het missen om gewoon een normale wc te hebben en door te kunnen trekken… JA zeker weten!
We kijken er echt wel naar uit om gewoon weer onze eigen badkamer te hebben straks.
Maar voor een paar maanden op deze manier leven is echt niet zo erg en alles went vanzelf, dus laat je je er in ieder geval niet door tegenhouden! Het leuke is ook dat iedereen die in een bus of camper woont dezelfde dingen meemaakt en moet doorstaan en dat geeft in ieder geval een heel leuk onderwerp om over te praten en lachen als je elkaar ontmoet!